Miron Białoszewski.jpg
-
01 - 03 -
04 - 06 -
07 - 09 -
10 - 12 -
13 - antyradio -
15 - radio Wrocław -
17 - PR 24 -
2016 -
2017 -
2018 -
2019 -
2020 -
2021 -
2022 -
2023 -
2024 -
21 - radio ProRock -
22 - radio AFERA (Poznań) -
23 - radio LUZ (Wrocław) -
Aya blues (Aya Al Azab) -
blues pod gwiazdami (Konrad Sikora) -
blues ranus (Krzysztof Ranus) -
Elo, tu Maleo -
Fuzz (Sylwia Szydełko) -
gitarmania (Grzegorz Skawiński) -
lekko przed zmRockiem (Konrad Sikora) -
metalurgia (Brewczuk & Kurasiewicz) -
muzyka źródeł (Przemek Draheim) -
obrazy Ameryki (Zbigniew Lewicki) -
pociąg do muzyki (Piotr Chronowski) -
portret sprawcy (Paulina Kurek) -
profesura i popkultura -
przypływ (Marta Łobażewicz -
Raga Lehestani (Krzysztof Władysław Zuber) -
rockolekcje (Leszek Gnoiński) -
rockowe młyńskie koło (Artur Młyński) -
rozmowy nieuczesane -
rzeźnia (Jarosław Anzhellmo Giers) -
smutne piosenki (Dawid Piechocki) -
szczypta studia 202 -
teraz rock (Wiesław Weiss) -
Thrashing Madness -
turbohistoria -
w 60 minut dookoła świata (Dawid Martin) -
w nieznane (Lestat) -
więcej niż kryminał (Grzegorz Kalinowski) -
wszystkie stany bluesa (Rafał Marczak) -
wszystko w sam raz (Jarek Szubrycht) -
Z Kopernikiem na Ty -
znani-nieznani
W chwili wybuchu wojny był uczniem III klasy gimnazjum. W okresie okupacji zdał maturę na tajnych kompletach, po czym rozpoczął studia polonistyczne na (również tajnym) Uniwersytecie Warszawskim, których nie mógł ukończyć.
W czasie okupacji prowadził w latach 1942–1944 razem ze Stanisławem Swenem Czachorowskim konspiracyjny Teatr Swena. Po kapitulacji powstania warszawskiego został wywieziony razem z ojcem do obozu tymczasowego w Lammsdorf, następnie zostali przydzieleni do budowy w gazowni w Opolu, skąd uciekli do Częstochowy i powrócili do Warszawy w lutym 1945.
Pracował najpierw na Poczcie Głównej (przy ul. Nowogrodzkiej), potem jako dziennikarz w "Kurierze Codziennym", "Wieczorze Warszawy" i "Świecie Młodych". Współpracował także z redakcjami czasopism dziecięcych i młodzieżowych, dla których pisał wiersze i piosenki wraz z Wandą Chotomską.
Należał do tzw. pokolenia Współczesności. Wiosną 1955 Białoszewski wraz z Lechem Emfazym Stefańskim założyli tzw. "Teatr na Tarczyńskiej", gdzie wystawiał swoje cztery programy sceniczne, zawierające m.in. sztuki "Wiwisekcja" i "Osmędeusze". W inscenizacjach tych brał również udział osobiście (jako aktor) wraz z Ludmiłą Murawską.
Debiutował w krakowskim "Życiu Literackim" w 1955 w ramach Prapremiery pięciu poetów obok wierszy m.in. Herberta, a pierwszy tom jego wierszy, "Obroty rzeczy", ukazał się rok później. Następnie wydał tomy poetyckie: "Rachunek zachciankowy" (1959), "Mylne wzruszenia" (1961) oraz "Było i było" (1965). W tym czasie zdobył niemały rozgłos. Dzięki temu i dzięki staraniom wpływowych przyjaciół oraz protektorów otrzymał mieszkanie przy pl. Dąbrowskiego 7, w którym zamieszkał wraz z życiowym partnerem, malarzem Leszkiem Solińskim. Ich związek był powodem wyrzucenia Białoszewskiego w 1953 z redakcji "Świata Młodych" za rzekome naruszenie obyczajów.
Po rozpadzie Teatru na Tarczyńskiej założył w mieszkaniu przy pl. Dąbrowskiego z Ludwikiem Heringiem i Ludmiłą Murawską "Teatr Osobny", który działał do 1963.
W 1970 zasłynął jako prozaik - po wydaniu "Pamiętnika z powstania warszawskiego", w którym 23 lata po koszmarach wojennych spisał swe przeżycia powstańcze. Niebawem ukazały się dalsze tomy prozy: "Donosy rzeczywistości" (1973), "Szumy zlepy, ciągi" (1976) oraz "Zawał" (1977).
W 1976 Białoszewski już po raz ostatni zmienił miejsce zamieszkania, przeprowadził się na ul. Lizbońską 2 m 62 na prawym brzegu Wisły. Tam powrócił do poezji, wydał też wówczas nowe tomy wierszy. Zmarł 17 czerwca 1983 po kolejnym zawale serca.