„Dzieci szczęścia są jak komety pędzące po niebie ich ogon to chaos. Ich pole grawitacyjne przyciąga i miesza wszystko – tak powstaje coś zupełnie nowego. Dzieci szczęścia to ci bardziej lub mniej opętani, buntownicy, freaks. Nic dziwnego, że zanim dokonają przełomu i wyjdą z ukrycia, często są outsiderami. Nie mają dobrych manier, nie znają słowa pardon, nie mają krewnych i przyjaciół. Do wszystkiego się wtrącają, wszystkiego muszą dotknąć, wszystko stawiają na głowie. Są zwariowani tak dalece, że wierzą, iż uda im się zmienić świat. Dokładnie dlatego im się to udaje czasami. A my? My chcemy być zadowoleni, żyć wygodnie w złotej klatce, wewnątrz znanych granic. Zamykamy oczy na szanse, a ponieważ ich nie widzimy, nie wykorzystujemy, nie wierzymy, że są. A ponieważ nie wierzymy, że są, jesteśmy sfrustrowani i zazdrościmy tym, którzy te szanse odkryli i wykorzystali.”

Hermann Scherer  „Dzieci szczęścia”