ŻŻŻ1.jpg

Imię Łazarz gr. Lazarus oznacza "Bóg jest pomocą".
Imię to otrzymał chory, biedny i umierający żebrak, który nawet nie miał siły poprosić o pomoc człowieka, który nie miał nic przeciwko temu, aby ten "nakarmił się widokiem jego powodzenia". Człowiek ten zazdrościł życia psom, które zjadały odpadki ze stołu Bogacza.

Skazany na "pomoc od Boga", był doskonałym przeciwieństwem Bogatego, który niczego nie potrzebował, nawet wiedzy jak to jest być biednym, chorym i bezsilnym, co do wyrażenia swojej potrzeby.
Historia o człowieku, który otrzymał tak paradoksalne imię jednak nie kończy się na jego pogrzebie i wspomnieniu, że kiedyś było lepiej w jego życiu. Pokazuje ona jakby w krzywym lustrze odwrotność pierwszej sceny. Widać w niej Łazarza na uczcie u bogatego Abrahama, podczas gdy wcześniejszy Bogacz może się temu również jedynie przypatrywać nie mogąc nawet skorzystać z kropelki wody kapiącej z palca Łazarza. I tym razem Bogacz znajdujący się w ogniu, ale nie spalający się odwrotnie do Łazarza na Ziemi ma odwagę prosić coś dla siebie, a jak spotyka się z odmową o coś do swoich 5. braci. Jest to wyrazem jakiejś pretensji, jakoby ktoś nie zadbał o to, aby on nie trafił w tak złe miejsce.

Historia jednak i tu ukazuje jego bezzasadne twierdzenia, bo danie jego 5. braciom Tanach, czyli Torę (5-Ksiąg Mojżesza), Proroków i Pisma otrzymali coś więcej niż odwiedziny Łazarza po śmierci, kompletnie ignorowanego za życia.

Czy ta przypowieść była opowiedziana ze względu na "dowód życia zaraz po śmierci" czy po to, aby zastanowić się nad radykalnym odwróceniem sytuacji, gdy już nic nie będzie można zmienić w swoim i innych życiu???

J b M.