Córka D'Artagnana(1994).jpg

Gdy w 1950 r. włoski reżyser i scenarzysta Riccardo Freda zrealizował film "Syn d'Artagnana", wydawało się, że jest tylko kwestią miesięcy, by na ekranie pojawiła się także opowieść o losach córki słynnego muszkietera, zwłaszcza że Freda przygotował już szkic scenariusza. Możliwość uczynienia kobiety spadkobierczynią idei dzielnych gwardzistów królewskich wydawała się bardzo frapująca. A jednak minęło ponad 40 lat, zanim d'Artagnan doczekał się kolejnego, ekranowego potomka. Piękna panna okazała się godna swego ojca, dorównując mu odwagą, determinacją i prawością. Reżyserowi "Córki d'Artagnana", Bertrandowi Tavernerowi, udało się nawiązać do realiów powieści Dumasa, zachować ich klimat, a jednocześnie nadać filmowi współczesny rys. Przygody bohaterów, dworskie intrygi, brawurowe pojedynki i miłosne podchody doprawił ponadto sporą dawką humoru. Jesień 1654 r. W jednym z klasztorów na południu Francji przebywa Eloise, córka sławnego niegdyś muszkietera d'Artagnana. Ojciec powierzył wychowanie swej jedynaczki zakonnicom, sam odsuwając się na starość od świata. Pewnego dnia do klasztoru trafiazbiegły niewolnik ścigany przez ludzi bezwzględnego księcia de Crassac i jego przyjaciółki - Kobiety w Czerwieni. W ślad za uciekinierem w murach klasztornych zjawiają się też jego prześladowcy. Na oczach Eloise zabijają matkę przełożoną. Chęć odwetu i wściekłość biorą w dziewczynie górę nad pokorą wpajaną jej przez mniszki. Przypuszczając, że zabójstwo może być częścią spisku przeciwko czekającemu na koronację królowi Ludwikowi XIV, Eloise wyrusza do Paryża, aby przekonać się o słuszności swych podejrzeń. Odnajduje tam ojca i stara się go nakłonić, by jej pomógł. Ale postarzały, odsunięty od dworu i zgorzkniały d'Artagnan nie ma sił ani ochoty, by wziąć udział w takiej przygodzie. Eloise podejmuje więc sama wyzwanie i zakrada się do Luwru.