002. Smutni trzydziestoletni.jpg

1 paź, 08:00 Rosemary Bennett / The Times

Do tej pory kryzys wieku średniego dotykał ludzi w wieku około 50 lat. Teraz zaczyna się już po trzydziestce.

To ten moment w życiu, kiedy zdajemy sobie sprawę, że najlepsze już za nami, a teraz czeka nas już tylko powolna wędrówka ku starości i śmierci. Praca i małżeństwo tracą znaczenie, za to nagle świetnym pomysłem wydaje się... ekstrawagancki tatuaż.

Dlaczego tak się dzieje? Winna jest zmiana w kulturze pracy: zgodnie z powszechnym przekonaniem, jeśli przed ukończeniem 35 lat nie osiągniesz znaczącej pozycji zawodowej, możesz zapomnieć o karierze. Dawniej przeciętny prezes miał 59 lat, dziś – 48. Ed Miliband, który właśnie objął przywództwo brytyjskiej Partii Pracy, ma dopiero 40 lat.

To nie wszystko: dzisiejszym trzydziestolatkom trudno jest pogodzić intensywną pracę z wychowaniem dzieci. Do tego dochodzą zmartwienia związane z kredytem, sytuacją finansową i starzejącymi się rodzicami. Dla wielu z nich jest to toksyczna mieszanka.

W badaniach przeprowadzonych przez brytyjską organizację Relate, zajmującą się doradztwem interpersonalnym, wzięło udział ponad 2000 osób. Okazało się, że te w wieku od 35 do 44 lat są najbardziej samotne, a także najmniej zadowolone z pracy i małżeństwa.

– Kryzys wieku średniego najczęściej kojarzy nam się z mężczyzną koło pięćdziesiątki, w nieudanym małżeństwie, który marzy o tym, by być znowu młodym – i zaczyna się tak zachowywać: kupuje sobie sportowy wóz, a żonę zamienia na młodszą dziewczynę – mówi Cary Cooper, profesor psychologii na Lancaster University, który konsultował badania. – Tymczasem z naszych badań wynika, że to właśnie w młodszym pokoleniu najwięcej jest samotnych kobiet i mężczyzn, którzy pracują ponad siły, ale nie mają czasu na głębsze relacje.