pieczarka polna.jpg

Pieczarka polna



Pieczarka polna
Agaricus campestris (L.) FR. (kiedyś Psalliota campester).

Rodzina bedłkowatych - Agaricaceae

Nazywana też: szampion, gnojanka, pieczarka przwdziwa, pieczarka szlachetna, pieczka, piekarka, piekara - a czy ktoś zna inną jej nazwę?

Jest bardzo smacznym grzybem jadalnym. Nazwa nieco myli bo rośnie ona częściej na łąkach, kompostach i trawnikach niż na polu. Występuje obficie i w czasie wysypu zbieranie kończy się po kilkunastu minutach.
Problem w tym, że razem z nią rosną owocniki grzybów bardzo trujących, bardzo podobne we wczesnym stadium do tej pieczarki. Ta świadomość lekko zniechęca do zajadania się pieczarką polną - choć ma aromat i smak lepszy od pieczarki “sztucznej”.
Pieczarka polna występuje na obrzeżach lasów, na pastwiskach, w parkach, przy drodze, w inspektach i wielu bardzo zaskakujących miejscach.
Białe owocniki mają szeroki kapelusz mają umieszczony na wysmukłym trzonie (ogonku). Kapelusz dochodzi do 10 cm średnicy. Początkowo blaszki są białe (i w tym stadium najłatwiej pomylić ją z wrednym trującym muchomorem), potem stają się różowe, a w dojrzałych owocnikach nawet czarne. Tych całkiem młodych i tych dojrzałych nie ruszajmy.
Wysyp grzybów w tym roku był tak obfity, że rosły one nawet w najbardziej zaskakujących miejscach. W takich okolicznościach chodząc po lesie warto czasami podnieść głowę i popatrzeć na drzewa. Zobaczyć tam można ptaki ale i rosnące na drzewach grzyby jadalne.

Niżej pokazuję dwie fotografie innej pieczarki. Jest to pieczarka leśna - trochę podobna do kani, ale nie ma tak wysmukłego trzonka.
W Polsce są dopuszczone do obrotu jeszcze dwie “dzikie” pieczarki. Pieczarka leśna (Agaricus silvaticus) pokazana na zdjęciach wyżej i pieczarka polowa (Agaricus arvensis) - najsmaczniejsza ze wszystkich pieczarek, ale najbardziej mylona z muchomorem sromotnikowym.