anyż.jpg

viking02 / Zioła / anyż.jpg

Download: anyż.jpg

Pobierz

92 KB

(750px x 638px)

Biedrzeniec anyż (łac. Pimpinella anisum)

Anyż jest rośliną miododajną o charakterystycznym słodkawo-korzennym zapachu, podobnym do kopru włoskiego. Pochodzi z Egiptu i Azji Mniejszej, gdzie od paru tysięcy lat jest uprawiany. Anyż jest również cenną przyprawą stosowaną do ciast, czy produkcji wódki i likierów. Surowcem leczniczym są owoce, które należy przechowywać w szczelnych opakowaniach, w miejscach suchych i chłodnych. W medycynie ludowej był to środek na wiele chorób i przypisywano mu cudowne właściwości.

Przepis na lek:
Napar anyżowy (Infusum Anisi) - 1 łyżkę rozdrobnionych owoców zalewamy szklanką wrzącej wody lub mleka. Zostawiamy pod przykryciem na około 20-25 minut.

Działanie:
Podstawowym działaniem wyciągów z anyżu są właściwości wykrztuśne i rozszerzające oskrzela pomocne w nieżytach gardła i oskrzeli z zalegającą gęstą wydzieliną lub uporczywym kaszlem. Ponadto napar jest lekiem mukolitycznym, czyli pobudzającym wydzielanie śluzu. Ważne jest też działanie preparatu na układ pokarmowy. Anyż wywiera wpływ rozkurczowy na mięśnie gładkie tegoż układu, wiatropędny, poprawia trawienie, może znosić bóle brzucha, jelit wraz ze wzdęciami, hamuje fermentację i procesy gnicia w jelicie grubym oraz wzmaga laktację. Naparu możemy używać do płukania gardła przy nieprzyjemnym zapachu, refluksie żołądkowym (picie i płukanki), infekcjach i zakażeniach jamy ustnej, dziąseł i gardła.

Dawkowanie:
Pijemy kilka razy w ciągu dnia po 50-100 ml w chorobach układu oddechowego. 4-5 razy dziennie po 100 ml w kaszlu, zaflegmieniu, zaburzeniach trawienia (przed jedzeniem), braku apetytu, skąpej laktacji u karmiących matek, jako środek wykrztuśny (po jedzeniu). Olejek eteryczny anyżowy działa antyandrogennie i przeciwtrądzikowo.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

viking02

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Glistnik jaskółcze ziele.jpg

Glistnik jaskółcze ziele (łac. Chelidonium majus) Jest ...

Glistnik jaskółcze ziele (łac. Chelidonium majus) Jest to jedna z najsilniejszych roślin leczniczych świata. Na dzień dzisiejszy wiemy o 30 alkaloidach (głównie izochinolinowych) zawartych w glistniku. Są to związki wywołujące silne i pewne działanie na organizm ludzki. To znany i skuteczny środek w leczeniu zastojów żółci, kolek żółciowych i nerkowych. Alkaloidy glistnika używane są również do sporządzania wartościowych leków antynowotworowych. Jest rośliną pospolitą w całym kraju. Możemy spotkać ją w ogródkach, lasach, trawnikach. Teraz pozyskujemy korzeń glistnika. Wykopujemy, oczyszczamy i przetwarzamy na świeżo lub suszymy w piekarniku w temp. 50 stopni C. Przepis na lek: Intrakt z korzeni glistnika (Intractum Chelidonii) - sporządzamy zalewając świeży rozdrobniony surowiec w proporcji 1:3 lub 1:5 gorącym alkoholem 60%. Odstawiamy na około 14 dni w ciemnym miejscu. Działanie: Intrakt podany zewnętrznie w formie nacierań i okładów będzie odkażał rany, przyśpieszał ich gojenie, a także działał przeciwbólowo i przeciwobrzękowo przy różnego rodzaju ukąszenia i stłuczeniach. Leczy zmiany skórne np. wypryski, trądzik. Hamuje rozwój wirusa opryszczki. Nadaje się do pędzlowań jamy ustnej przy bólach zębów, aftach lub innych zmianach w jamie ustnej. Wewnętrznie intrakt zadziała żółciopędnie, żółciotwórczo, przeciwbólowo, uspokajająco i przeciwkaszlowo. Dawkowanie: Jest bardzo ważne. Glistnik to silna roślina lecznicza i zalecanych dawek nie wolno przekraczać. Zewnętrznie na skórę podajemy smarując bezpośrednio zmienione chorobowo miejsce. Jeśli pokrywamy większą powierzchnię skóry, preparat dobrze jest rozcieńczyć z wodą (1:1). Do wewnątrz przyjmujemy 2-3 razy dziennie po 5-10 ml w zastojach żółci, rozdrażnieniu, grypie, nerwicy, czy stanach niepokoju.

yerba_mate Ostrokrzew paragwajski.jpg

Ostrokrzew paragwajski (łac. Ilex paraguariensis) Rośli ...

Ostrokrzew paragwajski (łac. Ilex paraguariensis) Roślina ta, jak sama nazwa wskazuje, nie występuje w Polsce, ale staje się coraz bardziej popularna i dostępna w naszym kraju pod nazwą Yerba Mate. Pomyślałem, że warto o niej wspomnieć, gdyż jest to zdrowsza i skuteczniejsza alternatywa kawy, a także środek pomocny w okresie jesienno-zimowego zwolnienia obrotów. Najłatwiej Yerba Mate zamówić przez internet, w którym polskich sklepów sprowadzających surowiec z Ameryki Południowej nie brakuje. Polecam szczególnie produkty Pajarito i Rosamonte. Kiedy składamy zamówienie warto kupić sobie bombillę, czyli specjalną słomkę uniemożliwiającą przedostawanie się pyłu, czy fusów do jamy ustnej. Przepis na lek: Napar z ostrokrzewu (Infusum Cassini) - kilka łyżek stołowych suszu wsypujemy do szklanki. Następnie zagotowujemy sobie pół dzbanka wody i odczekujemy około 10-15 minut, aby osiągnęła temperaturę około 80 stopni C. Zalewamy szklankę z suszem i odczekujemy około 10 minut. Bierzemy 2-3 większe łyki i wypluwamy (to skoncentrowana esencja, która wedle tradycjonalistów jest szkodliwa dla organizmu. Resztę pijemy już normalnie. Działanie: Napar działa wyraźnie psychostymulująco, wzmaga wydolność psychiczną i fizyczną. Poprawia pamięć, kojarzenie i ułatwia proces uczenia. Ponadto reguluje przemianę materii, ułatwia wypróżnianie, wzmacnia działanie leków przeciwbólowych (ibuprofen, salicylany, paracetamol, antypiryna), ułatwia odchudzanie, powoduje uczucie sytości, przez co ograniczamy potrzebę przyjmowania pokarmów. Yerba Mate wzmacnia siłę skurczu mięśnia sercowego, działa moczopędnie, a także jest naturalnym antyoksydantem. Dawkowanie: Kilka łyżek stołowych na szklankę wystarcza na cały dzień. Wspomniałem żeby przygotować sobie pół dzbanka wody, gdyż po wypiciu jednego zalania możemy pozostałą wodą uzupełnić szklankę jeszcze 2-3 razy. Jest to dobra alternatywa dla kawy, mniej szkodliwa i nie eksploatująca organizmu. Polecam w stanach przemęczenia, zaparciach, zaburzeniach trawiennych, skąpomoczu, jako środek stymulujący układ nerwowy podczas wytężonego wysiłku umysłowego. Napar z Yerby w większych dawkach może podnieść ciśnienie krwi i przyśpieszyć akcję serca. Autor: Jakub Babicki

chrzan.png

Chrzan pospolity (łac. Armoracia lapathifolia=Cochlearia ...

Chrzan pospolity (łac. Armoracia lapathifolia=Cochlearia armoracia) Jest to roślina uprawiana od przeszło 2000 lat. W Polsce była cenionym lekiem już od XII wieku. Chrzan jest jedną z najstarszych rodzimych przypraw, a w medycynie ludowej oraz dawnej to wszechstronny surowiec na wiele przypadłości. Do celów medycznych używa się korzenia i liści chrzanu. Najbardziej wartościowe są świeże korzenie. Przepis na lek: Syrop chrzanowy (Sirupus Armoraci) - 200g świeżego korzenia ucieramy, a następnie dodajemy pół szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. Płyn zostawiamy na około godzinę pod przykryciem. Całość przecedzamy i upewniamy się, że wycisnęliśmy z surowca wszystko. Następnie dodajemy dwa kieliszki wódki i 100g miodu. Starannie mieszamy i trzymamy w szczelnej buteleczce w ciemnym miejscu. Działanie: Syrop działa wykrztuśnie i odkaża górne drogi oddechowe. Dzięki sporej koncentracji witaminy C w korzeniu można go stosować jako lek ogólnoustrojowo immunostymulujący, dzięki czemu będzie skuteczny w pierwszych objawach przeziębienia, osłabieniu, przy szkorbucie. Częste i regularne przyjmowanie preparatu powinno przynieść ulgę w uporczywym kaszlu, zapaleniu oskrzeli lub krtani. Ponadto w większej dawce pobudzi wydzielanie soków trawiennych i ułatwi przyswajanie pokarmów oraz przemianę materii. Dawkowanie: Przyjmujemy kilka razy dziennie po 1-2 łyżki stołowe (dzieci: po 1-2 łyżeczki) w infekcjach gardła, nieżycie górnych dróg oddechowym, kaszlu, zaflegmieniu. Korzeń świeży starannie starty w postaci okładów lub maceratu jest bardzo cennym lekiem w profilaktyce zakażeń układu moczowo-płciowego. Zewnętrznie w formie okładów uzyskamy działanie wybielające skórę, hamujące na grzyby i bakterię, odkażające oraz poprawiające miejscowo krążenie krwi. Okłady rozgrzewające wskazane są przy bólach reumatycznych, stawów, mięśni, nerwobólach, krwiakach, obrzękach (przed nałożeniem preparatu najlepiej posmarować skórę wazeliną lub tłuszczem).

imbir.jpg

To bylina dorastająca do 1,3 metra wysokości o długich, ...

To bylina dorastająca do 1,3 metra wysokości o długich, lancetowatych liściach. Jego krajem pochodzenia jest najprawdopodobniej Malezja. Uprawia się go w krajach tropikalnych i zbiera po roku wegetacji. Surowcem jest kłącze imbiru, które jest wszechstronnym i pewnym w działaniu lekiem. Ektrakt z imbiru wchodzi w skład wielu nowoczesnych leków stosowanych w chorobach reumatycznych, goścowych, a także stanach zapalnych mięśni i nerwów. Kłącze często wykorzystujemy w naszej kuchni i nietrudno kupić je w sklepie. Przepis na lek: Odwar z kłączy imbiru (Decoctum Zingiberis) - 1-2 łyżki poszatkowanego lub sproszkowanego kłącza zalewamy szklanką wody i gotujemy 5-10 minut. Następnie odstawiamy na około 30 minut pod przykryciem. Wyparowaną wodę możemy uzupełnić wrzątkiem. Działanie: Odwar przyjmowany doustnie regularnie i przez długi okres (2-3 miesiące i więcej) zmniejsza obrzęki i wysięk podczas choroby reumatycznej, a także działa przeciwbólowo. Ponadto wyciągi wodne mają długą tradycję w leczeniu zaburzeń czynnościowych układu pokarmowego np. wzdęć, zaparć, nudności. Mocne odwary wykazują również działanie przeciwpasożytnicze, przeciwwirusowe, antybakteryjne, przeciwrzodowe, przeciwgorączkowe, rozgrzewające i znieczulające. Imbir obniża stężenie cholesterolu we krwi. Składniki chemiczne kłącza wywierają silne działanie przeciwwymiotne, dlatego doskonale nadają się do leczenia choroby lokomocyjnej. W badaniach wykazano, że imbir przewyższa w działaniu dimenhydrynat (Aviomarin). Dawkowanie: Pijemy po 50-100 ml odwaru kilka razy dziennie w zaburzeniach trawienia, pasożytniczych chorobach układu pokarmowego, przeziębieniu, gorączce, schorzeniach o podłożu reumatycznym. W chorobie lokomocyjnej pijemy szklankę odwaru przed podróżą. Możemy odwar wprowadzać do nosa (kilka kropli) 5-6 razy dziennie przy nieżycie nosa i katarze.

arcydzięgiel.jpg

Arcydzięgiel lekarski (arcydzięgiel litwor) Roślina dwul ...

Arcydzięgiel lekarski (arcydzięgiel litwor) Roślina dwuletnia, wyrastająca do wysokości 2,5 m. Kwitnie w lipcu i sierpniu. Pod ziemią znajduje się jej krótkie, walcowate kłącze, od którego odchodzą liczne korzenie. Cała roślina arcydzięgla wydziela silny, charakterystyczny zapach i jest miododajna. W Polsce w stanie naturalnym występuje rzadko, głównie spotykana bywa w Tatrach (Dolina Litworowa po stronie słowackiej) i w Sudetach - nad brzegami rzek i potoków. Arcydzięgiel rosnący dziko znajduje się pod ochroną. Arcydzięgiel dobrze rośnie również na każdej glebie ogrodowej. Rozmnaża się wyłącznie z nasion, które wysiewa się na rozsadniku, wprost do gruntu lub do skrzyneczek. Najlepszym terminem siewu jest sierpień, to znaczy tuż po zbiorze nasion, które bardzo szybko tracą zdolność kiełkowania. Rozsadę otrzymuje się jesienią tego samego roku. Młode rośliny sadzi się w rozstawie 70 X 50 cm. Arcydzięgiel wykorzystywany jest w całości. Jego korzeń wykopuje się jesienią pierwszego roku wegetacji (przy uprawie z siewu wiosennego). Nie jest on zbyt długi i dlatego można go łatwo wyjąć wraz z kłączem za pomocą wideł szerokozębnych (amerykańskich) lub szpadla. Następnie obcina się część nadziemną, korzeń szybko i dokładnie myje pod bieżącą wodą, później -kroi na 2-4 części. Suszyć należy go w podwyższonej temperaturze (do 40°C). Ogonki liściowe smaży się w cukrze, a wycina je wiosną w drugim roku uprawy lub jesienią w pierwszym (przy uprawie z siewu wiosennego), gdy nie są jeszcze włókniste. Ucina się je u nasady, a następnie kroi na 1-2-centymetrowe odcinki. Nasiona arcydzięgla przeznaczone do siewu zbiera się na przełomie sierpnia i września - w drugim roku wegetacji.

oregano.jpg

Oregano – inaczej lebiodka pospolita pochodzi ze środkow ...

Oregano – inaczej lebiodka pospolita pochodzi ze środkowej i południowej Europy. Dzieli się na wiele gatunków różniących się zapachem. Charakterystyka Charakteryzuje się płożącym kłączem, owalnymi, całobrzegimi liśćmi oraz różowymi, białymi lub czerwonymi kwiatami występującymi w szczytowych podbaldachach. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Oregano rośnie na skraju lasów, przy drogach leśnych, na brzegach zarośli. Smakowo podobne jest do majeranku, w połączeniu z którym doskonale harmonizuje się jako mieszanka przyprawowa. Zastosowanie Oregano jest powszechnie uważane za doskonałą przyprawę do wędlin, sałatek, sosów i ryb. Przyprawia się nim pieczone mięso, cielęcinę, jagnięcinę, zawiesiste zupy, pieczone ziemniaki. Całe ziele lebiodki, położone na żarzące się ognisko, nadaje delikatny aromat potrawom pieczonym na ruszcie. Walory smakowe dziko rosnącego krewniaka majeranku przez długi czas nie były w pełni doceniane. Ponieważ jednak oregano świetnie pasuje do pizzy i do pomidorów, jako przyprawa znalazło w końcu należne mu miejsce w kuchni.

Mięta.jpg

Mięta rośnie najczęściej w miejscach półcienistych nad b ...

Mięta rośnie najczęściej w miejscach półcienistych nad brzegami rzek, na wilgotnych obrzeżach lasów i zarośli. Podstawową substancją czynną jest olejek eteryczny zawierający głównie mentol (powyżej 50%), ponadto około 20% mentonu i do 5% estrów mentolu; z innych substancji występują w liściach gorycze i garbniki. Jest byliną osiągającą od 30-90 cm wysokości. Jej liście są owalnopodłużne, brzegiem nierówno ząbkowane, ostro zakończone i ułożone na łodydze naprzeciwlegle. Kwiaty mają zaś kolor różowo – fioletowy. Zastosowanie Ciekawym przysmakiem z mięty jest sos miętowy, podawany na zimno jak i na gorąco do pieczeni baraniej czy ryb z rusztu. Drobno posiekane listki mięty dodawane są do twarogów, jogurtów, zielonej sałaty i szpinaku. Mięta nadaje się doskonale nadaje się do sporządzania herbaty o silnym mentolowym aromacie oraz do przyrządzania napojów zarówno bez jak i z dodatkiem alkoholu. Dla celów leczniczych uprawia się u nas najczęściej tzw. miętę pieprzową zwaną też czarną.

- MELISA LEKARSKA.jpg

Melisa lekarska jest ziołem wieloletnim, które rośnie do ...

Melisa lekarska jest ziołem wieloletnim, które rośnie do wysokości około 90cm. Jej kwiaty są białe lub żółtawe i pojawiają się od czerwca do września. Liście melisy lekarskiej emitują silny, cytrynowy zapach i są koloru jasno zielonego o owalnym kształcie. Młode listki melisy lekarskiej są najlepsze do przyrządzania relaksujących herbatek. Melisa lekarska zawiera: olejek lotny, garbniki, polifenole, flawonoidy, substancje gorzkie. Zastosowanie Świeże lub suszone liście melisy lekarskiej można dodawać do sałatek, kanapek, marynat, sosów, zup, gulaszów, do faszerowania wieprzowiny, cielęciny, drobiu. Melisa lekarska świetnie komponuje się z warzywami, potrawami z jaj, galaretkami, dżemami oraz z octami ziołowymi. Ponieważ smak melisy lekarskiej jest raczej delikatny, większe ilości tego zioła mogą być używane w potrawach bez obawy zepsucia ich smaku. Melisę lekarską można również dodawać do letnich ponczów i napojów. Olejek z melisy lekarskiej jest wykorzystywany do produkcji likierów.

lubczyk.jpg

Lubczyk powszechnie znany jest jako afrodyzjak, a trakto ...

Lubczyk powszechnie znany jest jako afrodyzjak, a traktowany kulinarnie, a nie sercowo podnosi walory smakowe. Charakterystyka Lubczyk ogrodowy ma charakterystyczne żółte kwiaty, a wszystkie części rośliny wydzielają po dotknięciu słodkawy zapach. Do przyprawiania potrawy najlepiej nadają się młode, jasnozielone liście, a największe właściwości "afrodyzjakowe" mają korzenie i nasiona. Zastosowanie Lubczyk stosowany jest do wszelkich zup, sosów, sałatek, mięs, ryb, masła. Po zmieleniu go na drobny proszek, ma bardziej intensywny smak niż przyprawa w stanie surowym. Korzeń i wytwarzany z niego olej stosuje się do produkcji likierów, również do kostek bulionowych, maggi, czy innych przypraw do zup.

_owoce_jałowca.jpg

Owoce jałowca, podobne do borówek czernicy leśnej, są ci ...

Owoce jałowca, podobne do borówek czernicy leśnej, są ciemnogranatowe i pokryte woskowym nalotem. Ich średnica dochodzi do 1 cm. Owoc ten stosowany jest nie tylko w medycynie ludowej, ale powszechnie jako lek w różnych schorzeniach. Używany w różnych postaciach, najczęściej jako składnik różnych mieszanek ziołowych lub też jako przyprawa kuchenna. Ma on leśny zapach i szczypiący, słodkawy smak. Owoce zawierają spore ilości olejku lotnego, 30% cukru inwertowanego, garbniki, związki żywiczne, gorycze, cenne glikozydy flawonowe oraz inne aktywne substancje i związki organiczne. Zastosowanie Nibyjagody jałowca są znane powszechnie jako przyprawa potraw mięsnych, głównie dziczyzny i sosów, przy czym po utłuczeniu są wydajniejsze w smaku. Używa się ich szeroko przy kiszeniu kapusty, produkcji octu ziołowego, marynat, pasztetów, wyrobie konserw rybnych i mięsnych. Jałowca używa się do produkcji wódek jałowcowych. Jałowiec jest szczególnie doceniony w wędliniarstwie, bo dzięki niemu wszystkie wędliny "myśliwskie" uzyskują aromatyczny, korzenny smak i przyjemny balsamiczny zapach.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin