pokrzywa zwyczajna.jpg

viking02 / Zioła / pokrzywa zwyczajna.jpg

Download: pokrzywa zwyczajna.jpg

Pobierz

44 KB

(300px x 400px)

Możemy pozyskać korzeń pokrzywy, który warto przetworzyć na bardzo wartościowy lek. Wystarczy znaleźć stanowisko pokrzywy i wykopać korzeń wraz z jego rozłogami, a następnie dokładnie umyć i wysuszyć w temp. do 40 stopni C. lub najlepiej przerobić na świeżo.

Przepis na lek:
Intrakt z korzeni pokrzywy (Intractum Urticae) - 1 część świeżych i rozdrobnionych korzeni pokrzywy zalewamy 3 częściami gorącego alkoholu 50-60%. Następnie odstawiamy w ciemnym miejscu na minimum 14 dni, filtrujemy.

Działanie:
Intrakt z korzeni będzie tworzył idealną synergię z przetworami z łopianu, także w przypadku oleju. Jest źródłem fitosteroli i fenolokwasów, co oznacza działanie estrogenne, które jest pożądane w leczeniu łysienia androgennego. Hamuje wpływ androgenów na gruczoł krokowy, skórę i włosy. Po rozcieńczeniu z wodą możemy wcierać we włosy przy różnych chorobach skóry głowy. Doustnie przydaje się także w profilaktyce policystycznych jajników, zwłóknienia jajników, nieregularnym miesiączkowaniu, cukrzycy, miażdżycy i stanach zapalnych nerek.

Dawkowanie:
Preparat przyjmujemy po 5-10 ml 2-3 razy dziennie. Leczenie w połączeniu z olejem łopianowym jest skutecznym i pewnym sposobem przeciwko wypadającym i zniszczonym włosom, przeroście gruczołu krokowego, czy wielu chorobach kobiecych.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

viking02

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Nawłoć pospolita.jpg

Nawłoć pospolita (łac. Solidago virgaurea) Jest wielole ...

Nawłoć pospolita (łac. Solidago virgaurea) Jest wieloletnią rośliną dorastającą do 100 cm wysokości. Występuje pospolicie w całej Polsce. Spotkamy ją w zaroślach, na zboczach, łąkach, widnych lasach, polanach. Wszystkie gatunki nawłoci działają leczniczo. Możemy we wrześniu zbierać ziele. Rozkłada się je cienką warstwą lub wiesza w pęczkach na sznurkach i suszy w temp. do 40 stopni C. Łatwo schnie. Przepis na lek: Napar z nawłoci (Infusum Solidaginis) - 2 łyżki wysuszonego ziela zalewamy szklanką wrzątku i odstawiamy pod przykryciem na 20 minut. Działanie: Napar z nawłoci to środek typowo urologiczny, dezynfekujący drogi moczowe, uszczelniający naczynia krwionośne oraz usuwający toksyny z organizmu. Dodatkowo wywiera działanie silnie moczopędne, napotne, przeciwgorączkowe, uspokajające, wykrztuśne, odkażające oraz obniża ciśnienie krwi. Dawkowanie: Pijemy po 150-200 ml 3-4 razy dziennie w kamicy żółciowej i moczowej, stanach zapalnych dróg moczowych, zatruciach, zaburzeniach trawienia, nadciśnieniu, przeziębieniu, wyczerpaniu nerwowym. Dopuszczalna dobowa dawka nawłoci to 6-12g. Autor: Jakub Babicki

Glistnik jaskółcze ziele.jpg

Glistnik jaskółcze ziele (łac. Chelidonium majus) Jest ...

Glistnik jaskółcze ziele (łac. Chelidonium majus) Jest to jedna z najsilniejszych roślin leczniczych świata. Na dzień dzisiejszy wiemy o 30 alkaloidach (głównie izochinolinowych) zawartych w glistniku. Są to związki wywołujące silne i pewne działanie na organizm ludzki. To znany i skuteczny środek w leczeniu zastojów żółci, kolek żółciowych i nerkowych. Alkaloidy glistnika używane są również do sporządzania wartościowych leków antynowotworowych. Jest rośliną pospolitą w całym kraju. Możemy spotkać ją w ogródkach, lasach, trawnikach. Teraz pozyskujemy korzeń glistnika. Wykopujemy, oczyszczamy i przetwarzamy na świeżo lub suszymy w piekarniku w temp. 50 stopni C. Przepis na lek: Intrakt z korzeni glistnika (Intractum Chelidonii) - sporządzamy zalewając świeży rozdrobniony surowiec w proporcji 1:3 lub 1:5 gorącym alkoholem 60%. Odstawiamy na około 14 dni w ciemnym miejscu. Działanie: Intrakt podany zewnętrznie w formie nacierań i okładów będzie odkażał rany, przyśpieszał ich gojenie, a także działał przeciwbólowo i przeciwobrzękowo przy różnego rodzaju ukąszenia i stłuczeniach. Leczy zmiany skórne np. wypryski, trądzik. Hamuje rozwój wirusa opryszczki. Nadaje się do pędzlowań jamy ustnej przy bólach zębów, aftach lub innych zmianach w jamie ustnej. Wewnętrznie intrakt zadziała żółciopędnie, żółciotwórczo, przeciwbólowo, uspokajająco i przeciwkaszlowo. Dawkowanie: Jest bardzo ważne. Glistnik to silna roślina lecznicza i zalecanych dawek nie wolno przekraczać. Zewnętrznie na skórę podajemy smarując bezpośrednio zmienione chorobowo miejsce. Jeśli pokrywamy większą powierzchnię skóry, preparat dobrze jest rozcieńczyć z wodą (1:1). Do wewnątrz przyjmujemy 2-3 razy dziennie po 5-10 ml w zastojach żółci, rozdrażnieniu, grypie, nerwicy, czy stanach niepokoju.

lopian.jpg

Łopian większy (łac. Artcium lappa) Jest to roślina dwu ...

Łopian większy (łac. Artcium lappa) Jest to roślina dwu- lub trzyletnia z rodziny Złożonych. Występuje strefie umiarkowanej półkuli północnej. W Polsce jest dość pospolita, tym bardziej na Mazurach. Spotkamy ją przy drogach, zaroślach, czy na brzegach lasów. Bardzo cennym surowcem leczniczym jest korzeń łopianu, który możemy pozyskiwać późną jesienią lub wczesną wiosną. Ożarowski poleca wykopywać korzenie z roślin jednorocznych, czyli takich które nie wykształciły jeszcze wysokiej i silnie rozgałęzionej łodygi. Po umyciu i oczyszczeniu korzeń kroimy na mniejsze fragmenty i suszymy w temperaturze do 40 stopni C. Najlepiej przetwarzać świeży surowiec. Podobnie działa łopian pajęczynowaty i łopian mniejszy. Przepis na lek: Olej łopianowy (Oleum Arctii) - 2 szklanki świeżego rozdrobnionego korzenia zwilżamy alkoholem 40-70%, a następnie zalewamy w proporcji 1:3 olejem winogronowym, lnianym, słonecznikowym lub oliwą rozgrzanymi do temp. 60-80 stopni C. Odstawiamy w ciemne miejsce na minimum 14 dni, po czym wyciąg przefiltrować. Działanie: Przetwory z łopianu to bardzo wartościowe preparaty lecznicze. Prawidłowo przyrządzony olej można używać do leczenia owrzodzeń, suchych wyprysków, trudno gojących się ran. Ogólnie w użytku zewnętrznym cenny lek do pielęgnacji skóry jako środek natłuszczający, regenerujący naskórek oraz wybielający. Olej wcierany we włosy regeneruje cebulki, a także działa przeciwłupieżowo. Można zażywać go doustnie jako lek wzmacniający, poprawiający przemianę materii, regulujący wypróżnienia oraz jako źródło witaminy F i fitosteroli, dzięki czemu działa estrogennie, antyandrogennie, żółcipędnie, żółciotwórczo i zmniejsza stan zapalny gruczołu krokowego. Dawkowanie: Zewnętrznie olej nakładamy na skórę w formie okładów lub dzięki konsystencji preparatu, stosujemy podobnie jak płynną maść, maseczki olejowe. Uzyskamy wówczas działanie natłuszczające, przeciwzapalne, odkażające, przeciwzmarszczkowe. Doustnie przyjmujemy 2 razy dziennie po 1-2 łyżki w stanach osłabienia, wyczerpania, zaburzeniach trawiennych lub łysieniu androgennym. W stanach zapalnych odbytu ciepły olej możemy wprowadzać w formie lewatywy.

chrzan.png

Chrzan pospolity (łac. Armoracia lapathifolia=Cochlearia ...

Chrzan pospolity (łac. Armoracia lapathifolia=Cochlearia armoracia) Jest to roślina uprawiana od przeszło 2000 lat. W Polsce była cenionym lekiem już od XII wieku. Chrzan jest jedną z najstarszych rodzimych przypraw, a w medycynie ludowej oraz dawnej to wszechstronny surowiec na wiele przypadłości. Do celów medycznych używa się korzenia i liści chrzanu. Najbardziej wartościowe są świeże korzenie. Przepis na lek: Syrop chrzanowy (Sirupus Armoraci) - 200g świeżego korzenia ucieramy, a następnie dodajemy pół szklanki przegotowanej i ostudzonej wody. Płyn zostawiamy na około godzinę pod przykryciem. Całość przecedzamy i upewniamy się, że wycisnęliśmy z surowca wszystko. Następnie dodajemy dwa kieliszki wódki i 100g miodu. Starannie mieszamy i trzymamy w szczelnej buteleczce w ciemnym miejscu. Działanie: Syrop działa wykrztuśnie i odkaża górne drogi oddechowe. Dzięki sporej koncentracji witaminy C w korzeniu można go stosować jako lek ogólnoustrojowo immunostymulujący, dzięki czemu będzie skuteczny w pierwszych objawach przeziębienia, osłabieniu, przy szkorbucie. Częste i regularne przyjmowanie preparatu powinno przynieść ulgę w uporczywym kaszlu, zapaleniu oskrzeli lub krtani. Ponadto w większej dawce pobudzi wydzielanie soków trawiennych i ułatwi przyswajanie pokarmów oraz przemianę materii. Dawkowanie: Przyjmujemy kilka razy dziennie po 1-2 łyżki stołowe (dzieci: po 1-2 łyżeczki) w infekcjach gardła, nieżycie górnych dróg oddechowym, kaszlu, zaflegmieniu. Korzeń świeży starannie starty w postaci okładów lub maceratu jest bardzo cennym lekiem w profilaktyce zakażeń układu moczowo-płciowego. Zewnętrznie w formie okładów uzyskamy działanie wybielające skórę, hamujące na grzyby i bakterię, odkażające oraz poprawiające miejscowo krążenie krwi. Okłady rozgrzewające wskazane są przy bólach reumatycznych, stawów, mięśni, nerwobólach, krwiakach, obrzękach (przed nałożeniem preparatu najlepiej posmarować skórę wazeliną lub tłuszczem).

imbir.jpg

To bylina dorastająca do 1,3 metra wysokości o długich, ...

To bylina dorastająca do 1,3 metra wysokości o długich, lancetowatych liściach. Jego krajem pochodzenia jest najprawdopodobniej Malezja. Uprawia się go w krajach tropikalnych i zbiera po roku wegetacji. Surowcem jest kłącze imbiru, które jest wszechstronnym i pewnym w działaniu lekiem. Ektrakt z imbiru wchodzi w skład wielu nowoczesnych leków stosowanych w chorobach reumatycznych, goścowych, a także stanach zapalnych mięśni i nerwów. Kłącze często wykorzystujemy w naszej kuchni i nietrudno kupić je w sklepie. Przepis na lek: Odwar z kłączy imbiru (Decoctum Zingiberis) - 1-2 łyżki poszatkowanego lub sproszkowanego kłącza zalewamy szklanką wody i gotujemy 5-10 minut. Następnie odstawiamy na około 30 minut pod przykryciem. Wyparowaną wodę możemy uzupełnić wrzątkiem. Działanie: Odwar przyjmowany doustnie regularnie i przez długi okres (2-3 miesiące i więcej) zmniejsza obrzęki i wysięk podczas choroby reumatycznej, a także działa przeciwbólowo. Ponadto wyciągi wodne mają długą tradycję w leczeniu zaburzeń czynnościowych układu pokarmowego np. wzdęć, zaparć, nudności. Mocne odwary wykazują również działanie przeciwpasożytnicze, przeciwwirusowe, antybakteryjne, przeciwrzodowe, przeciwgorączkowe, rozgrzewające i znieczulające. Imbir obniża stężenie cholesterolu we krwi. Składniki chemiczne kłącza wywierają silne działanie przeciwwymiotne, dlatego doskonale nadają się do leczenia choroby lokomocyjnej. W badaniach wykazano, że imbir przewyższa w działaniu dimenhydrynat (Aviomarin). Dawkowanie: Pijemy po 50-100 ml odwaru kilka razy dziennie w zaburzeniach trawienia, pasożytniczych chorobach układu pokarmowego, przeziębieniu, gorączce, schorzeniach o podłożu reumatycznym. W chorobie lokomocyjnej pijemy szklankę odwaru przed podróżą. Możemy odwar wprowadzać do nosa (kilka kropli) 5-6 razy dziennie przy nieżycie nosa i katarze.

arcydzięgiel.jpg

Arcydzięgiel lekarski (arcydzięgiel litwor) Roślina dwul ...

Arcydzięgiel lekarski (arcydzięgiel litwor) Roślina dwuletnia, wyrastająca do wysokości 2,5 m. Kwitnie w lipcu i sierpniu. Pod ziemią znajduje się jej krótkie, walcowate kłącze, od którego odchodzą liczne korzenie. Cała roślina arcydzięgla wydziela silny, charakterystyczny zapach i jest miododajna. W Polsce w stanie naturalnym występuje rzadko, głównie spotykana bywa w Tatrach (Dolina Litworowa po stronie słowackiej) i w Sudetach - nad brzegami rzek i potoków. Arcydzięgiel rosnący dziko znajduje się pod ochroną. Arcydzięgiel dobrze rośnie również na każdej glebie ogrodowej. Rozmnaża się wyłącznie z nasion, które wysiewa się na rozsadniku, wprost do gruntu lub do skrzyneczek. Najlepszym terminem siewu jest sierpień, to znaczy tuż po zbiorze nasion, które bardzo szybko tracą zdolność kiełkowania. Rozsadę otrzymuje się jesienią tego samego roku. Młode rośliny sadzi się w rozstawie 70 X 50 cm. Arcydzięgiel wykorzystywany jest w całości. Jego korzeń wykopuje się jesienią pierwszego roku wegetacji (przy uprawie z siewu wiosennego). Nie jest on zbyt długi i dlatego można go łatwo wyjąć wraz z kłączem za pomocą wideł szerokozębnych (amerykańskich) lub szpadla. Następnie obcina się część nadziemną, korzeń szybko i dokładnie myje pod bieżącą wodą, później -kroi na 2-4 części. Suszyć należy go w podwyższonej temperaturze (do 40°C). Ogonki liściowe smaży się w cukrze, a wycina je wiosną w drugim roku uprawy lub jesienią w pierwszym (przy uprawie z siewu wiosennego), gdy nie są jeszcze włókniste. Ucina się je u nasady, a następnie kroi na 1-2-centymetrowe odcinki. Nasiona arcydzięgla przeznaczone do siewu zbiera się na przełomie sierpnia i września - w drugim roku wegetacji.

oregano.jpg

Oregano – inaczej lebiodka pospolita pochodzi ze środkow ...

Oregano – inaczej lebiodka pospolita pochodzi ze środkowej i południowej Europy. Dzieli się na wiele gatunków różniących się zapachem. Charakterystyka Charakteryzuje się płożącym kłączem, owalnymi, całobrzegimi liśćmi oraz różowymi, białymi lub czerwonymi kwiatami występującymi w szczytowych podbaldachach. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Oregano rośnie na skraju lasów, przy drogach leśnych, na brzegach zarośli. Smakowo podobne jest do majeranku, w połączeniu z którym doskonale harmonizuje się jako mieszanka przyprawowa. Zastosowanie Oregano jest powszechnie uważane za doskonałą przyprawę do wędlin, sałatek, sosów i ryb. Przyprawia się nim pieczone mięso, cielęcinę, jagnięcinę, zawiesiste zupy, pieczone ziemniaki. Całe ziele lebiodki, położone na żarzące się ognisko, nadaje delikatny aromat potrawom pieczonym na ruszcie. Walory smakowe dziko rosnącego krewniaka majeranku przez długi czas nie były w pełni doceniane. Ponieważ jednak oregano świetnie pasuje do pizzy i do pomidorów, jako przyprawa znalazło w końcu należne mu miejsce w kuchni.

Mięta.jpg

Mięta rośnie najczęściej w miejscach półcienistych nad b ...

Mięta rośnie najczęściej w miejscach półcienistych nad brzegami rzek, na wilgotnych obrzeżach lasów i zarośli. Podstawową substancją czynną jest olejek eteryczny zawierający głównie mentol (powyżej 50%), ponadto około 20% mentonu i do 5% estrów mentolu; z innych substancji występują w liściach gorycze i garbniki. Jest byliną osiągającą od 30-90 cm wysokości. Jej liście są owalnopodłużne, brzegiem nierówno ząbkowane, ostro zakończone i ułożone na łodydze naprzeciwlegle. Kwiaty mają zaś kolor różowo – fioletowy. Zastosowanie Ciekawym przysmakiem z mięty jest sos miętowy, podawany na zimno jak i na gorąco do pieczeni baraniej czy ryb z rusztu. Drobno posiekane listki mięty dodawane są do twarogów, jogurtów, zielonej sałaty i szpinaku. Mięta nadaje się doskonale nadaje się do sporządzania herbaty o silnym mentolowym aromacie oraz do przyrządzania napojów zarówno bez jak i z dodatkiem alkoholu. Dla celów leczniczych uprawia się u nas najczęściej tzw. miętę pieprzową zwaną też czarną.

- MELISA LEKARSKA.jpg

Melisa lekarska jest ziołem wieloletnim, które rośnie do ...

Melisa lekarska jest ziołem wieloletnim, które rośnie do wysokości około 90cm. Jej kwiaty są białe lub żółtawe i pojawiają się od czerwca do września. Liście melisy lekarskiej emitują silny, cytrynowy zapach i są koloru jasno zielonego o owalnym kształcie. Młode listki melisy lekarskiej są najlepsze do przyrządzania relaksujących herbatek. Melisa lekarska zawiera: olejek lotny, garbniki, polifenole, flawonoidy, substancje gorzkie. Zastosowanie Świeże lub suszone liście melisy lekarskiej można dodawać do sałatek, kanapek, marynat, sosów, zup, gulaszów, do faszerowania wieprzowiny, cielęciny, drobiu. Melisa lekarska świetnie komponuje się z warzywami, potrawami z jaj, galaretkami, dżemami oraz z octami ziołowymi. Ponieważ smak melisy lekarskiej jest raczej delikatny, większe ilości tego zioła mogą być używane w potrawach bez obawy zepsucia ich smaku. Melisę lekarską można również dodawać do letnich ponczów i napojów. Olejek z melisy lekarskiej jest wykorzystywany do produkcji likierów.

lubczyk.jpg

Lubczyk powszechnie znany jest jako afrodyzjak, a trakto ...

Lubczyk powszechnie znany jest jako afrodyzjak, a traktowany kulinarnie, a nie sercowo podnosi walory smakowe. Charakterystyka Lubczyk ogrodowy ma charakterystyczne żółte kwiaty, a wszystkie części rośliny wydzielają po dotknięciu słodkawy zapach. Do przyprawiania potrawy najlepiej nadają się młode, jasnozielone liście, a największe właściwości "afrodyzjakowe" mają korzenie i nasiona. Zastosowanie Lubczyk stosowany jest do wszelkich zup, sosów, sałatek, mięs, ryb, masła. Po zmieleniu go na drobny proszek, ma bardziej intensywny smak niż przyprawa w stanie surowym. Korzeń i wytwarzany z niego olej stosuje się do produkcji likierów, również do kostek bulionowych, maggi, czy innych przypraw do zup.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin