Reporterzy Wojenni_Reporter Ryzykuje Życie.avi

Niewiele osób w Polsce zdaje sobie sprawę z wydarzeń, jakie miały miejsce w tym kraju, gdy władza decydowała o wszystkim a socrealizm miał być naszą dumą i drogą do potęgi. Na początku lat '50 z ogarniętej wojną "bratniej" Korei Północnej przybywają do Polski sieroty. Na prośbę Kim Ir Sena Polska miała zapewnić im dom, szkołę i opiekę w czasie konfliktu w ich ojczyźnie. Poufna decyzja, koordynowana na najwyższych szczeblach władzy. Olbrzymia grupa ponad 1200 koreańskich dzieci, w wieku przedszkolnym i nieco starszych, zamieszkała w Państwowym Ośrodku Wychowawczym w Płakowicach koło Lwówka Śląskiego. Opiekę nad nimi sprawowali polscy wychowawcy oraz nieliczne osoby z Korei Północnej. Gościnne władze zrobiły wszystko, aby życie w ośrodku było bogate i ciekawe; wspaniała kuchnia, produkty spożywcze -tak trudne do zdobycia w tamtych czasach dla zwykłych obywateli, interesujące wycieczki, spotkania z dziećmi z innych państw socjalistycznych, nauka polskiego, zajęcia sportowe. W takich oto przytulnych warunkach, otoczone opieką i wielką sympatią polskich pedagogów, dzieci koreańskie spędziły w Polsce 8 lat... Nagle władza w Korei upomniała się o swe sieroty, w ciągu kilku dni dzieci zostały odesłane, ku wielkiej rozpaczy przywiązanych do nich opiekunów. Zaś i one same, mimo wszystko wrośnięte w polską kulturę, wracały do domu z wielkim strachem, niepewnością. Do domu, gdzie nie czekali na nich rodzice. Jolanta Krysowata przedstawia dokument, będący współczesną opowieścią o tamtych latach. Jest to dobitne zestawienie mentalności ówczesnej władzy polskiej i koreańskiej z mentalnością zwykłych ludzi, pedagogów, lekarzy, osób, które z wielkim poświeceniem otoczyły sieroty opieką. Film obfituje we wzruszające rozmowy z opiekunami, ich wspomnienia, często pojawiające się na ich twarzach łzy oraz liczne materiały archiwalne Polskiej Kroniki Filmowej ukazujące pobyt koreańskich sierot.

Dokument ukazujący kryzys humanitarny związany z uchodźstwem z Korei Północnej. Obserwujemy postępowanie władz chińskich, które bezlitośnie postępują z uchodźcami i wszelkimi, pomagającymi im osobami. Poznajemy część historii „podziemnego szlaku", zorganizowanej przez wielonarodową grupę aktywistów, dzięki której Koreańczycy z Północy mają szansę przedostać się do bezpieczniejszego świata. Aktywiści ryzykują życiem, angażując się w pomoc dla uchodźców koreańskich, których aktualnie w Chinach jest około 250 tys. Od czasów wojny koreańskiej w 1953 r. jedynie 10 proc., spośród wszystkich uciekających mieszkańców Korei Północnej, zdołało przedostać się do Korei Południowej. Tych, którzy pozostali w ChRL czeka żywot bezdomnego, prostytutki, nielegalnego pracownika, lub też są oni odsyłani z powrotem do ojczystego kraju. Tam zaś, jako więźniowie polityczni, trafiają do łagrów, co jest równoznaczne ze śmiercią. Film dokumentuje i pozostawia naszej własnej ocenie, refleksji, oburzeniu, sprzeciwowi wypowiedzi różnych stron, biorących czynny lub bierny udział w tym ogromnym kryzysie.

Jak tak naprawdę wygląda życie w Korei Północnej? Pomimo, że kraj ten uznawany jest za największe siedlisko zła to jednak ponad 20 milionów jego mieszkańców stara się jakoś normalnie żyć. Film opowiada o codziennym życiu w KRL-D. Zawiera wywiady z mieszkańcami, pokazuje ich codzienną pracę.

„Arirang” to jedyne tego rodzaju widowisko na świecie. Codziennie przez dwa miesiące w roku tysiące aktorów tworzą na murawie stadionu przedstawienie, które trudno porównać z jakimkolwiek innym spektaklem. Kolorowe stroje, rozbudowana choreografia wirujących tancerzy, zmieniające się w tle obrazy, utworzone przez trzymane w rękach statystów tablice, zapierają dech w piersiach zgromadzonej widowni. Festiwal przyciąga turystów, którzy już za 50 dolarów za najtańsze miejsca mogą oglądać triumf kultury Korei Północnej. Koreańczycy są bardzo dumni ze swego spektaklu. Choć codzienne występy są bardzo męczące, uczestniczący w nich aktorzy nie skarżą się. Władze zapewniają im posiłki oraz transport do domów. Czasem aktorzy wyobrażają sobie, iż na widowni zasiada sam wielki przywódca i ojciec narodu. To dodaje sił. Możliwość wystąpienia przed geniuszem artystycznym, generałem Kim Dzong Ilem, jest największym zaszczytem.

Pewna czeska agencja turystyczna oferuje swoim klientom „podróż w nieznane” – wyprawę do Korei Północnej. Grupa 27 czeskich turystów postanawia wydać po 2600 euro, aby odwiedzić kraj, któremu marzy się broń nuklearna, gdzie panuje kult jednostki, a „niewygodnych” obywateli umieszcza się w obozach. Czescy turyści nie mogą korzystać z telefonów komórkowych i wideokamer, nie wolno im w pojedynkę spacerować ani opuszczać hotelu. Widzą tylko tyle, ile powinni – iluzoryczny obraz pieczołowicie spreparowanej rzeczywistości. Panujący w Korei Północnej system przypomina im przeszłość krajów byłego Bloku Wschodniego. Jakie emocje wywołuje więc ten widok u turystów z Czech: sympatię, nostalgię, a może ulgę, że ten etap mają już za sobą…?