Opera - Puccini - Turandot 1986 - Con Eva Marton Placido Domingo - Regia F Zeffirelli (Metropolitan Opera).3gp

Giacomo Puccini "Turandot"
Dramma lirico w trzech aktach i pięciu obrazach
Libretto: Giuseppe Adami i Renato Simoni według Carla Gozziego
Osoby: księżniczka Turandot (S), tatarski książę Calaf(T), jego ojciec, zdetronizowany król Timur (B), młoda niewolnica Liu (S), cesarz Altoum (T), Ping, wielki kanclerz (Bar), Pang, ochmistrz dworu (T), Pong, najwyższy kuchmistrz (T)

Mimo że nie ukończona przez kompozytora (operę ukończył Franco Alfano), Turandot uznawana jest za najwspanialszą operę Pucciniego. Brzmi niezwykle współcześnie, jak na czasy jej powstania (1923 rok). W pentatonicznym motywie, dźwięczy groźba. Nie brak zgrzytliwych zderzeń harmonicznych. W operze przewija się co najmniej sześć motywów chińskiego pochodzenia. Ponadto Puccini stosuje egzotyczny arsenał perkusyjny. Chińskie gongi, tam-tamy, ksylofony, grupy dzwonów rozszerzają tradycyjne instrumentarium perkusyjne. Partia tytułowa jest szczególnie trudna, mimo że jej długość nie jest nadzwyczajna (Turandot zabiera po raz pierwszy głos w środku drugiego aktu!). Legendarne c trzykreślne pojawia się tylko trzy razy. Wymagana jest jednak częsta zmiana rejestru głosu oraz prawie nieustanna jego intensywność, co powoduje tak duże obciążenie strun głosowych, że tylko sopranistki dysponujące dużą ekspresją dramatyczną mogą poradzić sobie z tą rolą.

Zgodnie z pierwotnym zamysłem Pucciniego Liu nie miała umrzeć. Po ponad dwóch latach pracy śmierć Liu wydała mu się nie do uniknięcia: „(...) Wydaje mi się, że nie ma innych możliwości okazania pełnego znaczenia jej postaci jak poprzez śmierć na torturach. Zresztą dlaczego nie? Ta śmierć mogłaby wywrzeć silny wpływ na przemianę zimnej księżniczki...”

Ping, Pang i Pong to postacie zaczerpnięte z komedii dell’arte. W pewnym sensie są klaunami przebranymi w chińskie kostiumy. Na scenie poruszają się zawsze w trójkę jak grupa połączonych marionetek, a ich występy mają zawsze nieco groteskowy charakter.