Grizzly-57

Prezent
Ulubiony
Wiadomość

Mężczyzna Ktoś

widziany: dzisiaj o 03:10

3122
14990
10090
1144

31277 plików
9043,36 GB

Ukryj opis Rozwiń

Foldery

Ostatnio pobierane pliki

Kolibry 1.pps

50 zdjec 2014 roku.pps

CUDENKA Z DRZEWA.pps

Morskie opowiesci

Galeria

Morskie opowieści

obrazek

Kiedy rum zaszumi w głowie
Cały świat nabiera treści
Wtedy chętnie słucha człowiek
Morskich opowieści

Hej ha kolejkę nalej,
Hej ha kielichy wznieście
To zrobi doskonale
Morskim opowieściom.

Niechaj drżą gitary struny
Niechaj wiatr grzywacze pieści
Niechaj znów popłyną ku nam
Morskie opowieści

Jan Kasprowy

sortuj według:
nazwa
typ pliku
rozmiar
data dodania

29 KB
13 maj 12 4:28

Legenda o powstaniu latarni morskiej.jpg

Była ciemna, sztormowa noc sprzed sześciuset lat. Noc kiedy rozpędzone wiatrem fale przebiegały z jednego krańca Bałtyku na drugi i uderzały o skalisty brzeg. Wicher podnosił do góry fale i jednym uderzeniem rozbijał je w wodny pył. Wszystko chroniło się przed potęgą sztormu.
Nie zdążył tylko jeden statek – niewielki szkuner szwedzkiego kupca Franka. Od wielu już godzin żaglowiec ciężko walczył za sztormem. Fale przelewały się przez pokład, z ogromną siłą uderzały w burty, wiatr strzępił żagle...
Przy sterze stał kapitan. Przekrzykując huk fal wydawał rozkazy załodze. Ta dzielnie walczyła o swoje życie i statek. Ale przyszła nagle fala silniejsza od wszystkich, położyła statek na wodzie, a chwilę potem uderzenie wiatru dokonało reszty – z trzaskiem zwaliły się na pokład maszty, statek stał się igraszką fal i wiatru. Kapitan Frank spojrzał na swoją córkę – piękną Ingrid i wydał ostatni rozkaz. Najtrudniejszy rozkaz kapitana...
- Opuścić statek !
Za późno. Żaglowiec z okropnym trzaskiem osiadł na podwodnej skala, woda przewaliła się przez niego, a gdy spłynęła córki kapitana nie było na pokładzie. To był już koniec...
Ale fala, która przeszła przez statek, nie rzuciła dziewczyny na dno. Ingrid była dobrą pływaczką, potrafiła utrzymać się na grzbiecie fali. Jednak walka z wodną kipielą wyczerpała jej siły. Była już bliska omdlenia, gdy usłyszała huk przyboju. Jeszcze kilka ruchów i morze wyrzuciła ją na brzeg. Choć śmiertelnie znużona, poderwała się natychmiast – przecież tam wśród sztormu jest jej ojciec, jest cała załoga żaglowca, może nie wiedzą że brzeg jest tak blisko, że mogą się uratować...
Jak oszalała zaczęła piąć się po stromym zboczu do góry. Nie czuła, że kamienie i krzaki drą jej odzież, że twarz spływa krwią. Szybko rósł stos suchych gałęzi, potem kilka razy błysnęło krzesiwo i wreszcie wysoko na Rozewskim Przylądku błysnął płomień zbawczego ogniska...
I nie gasł ten płomień przez wieki, palił się nieustannie, aby żeglarzom wskazywać drogę, aby ostrzec przed niebezpiecznymi skałami.
Na podstawie książki Jerzego Ringera

107 KB
12 maj 12 21:23

Morze Sargassowe.jpg

"WSPOMNIENIA"

Odwiedzaj swoje wspomnienia,
Uszyj dla niech płócienne pokrowce.
Odsłoń okna i otwórz powietrze.
Bądź dla nich serdeczny i nigdy
nie daj im poznać po sobie.
To są twoje wspomnienia.
Myśl o tym, kiedy płyniesz
w sargassowym morzu pamięci
i trawa morska zarasta ci usta.
To są twoje wspomnienia, których
nie zapomnisz aż do końca życia.

ADAM ZAGAJEWSKI

obrazek

Od ponad 2 tys. lat opowiadano historie o statkach zaplątanych w wodorosty i marynarzach, którzy przepadali w odmętach wód w rejonie Oceanu Atlantyckiego, leżącym między Bermudami a wyspami Leeward. Krzysztof Kolumb podczas swojej wyprawy do Ameryki w 1492 roku był prawdopodobnie pierwszym żeglarzem, który płynął po wodach, nazywanych dzisiaj Morzem Sargassowym. Unoszące się na powierzchni wody kępy roślin składają się przeważnie z wodorostów sargassowych i gronorostów (Sargassum natans). Jest to dziwne zjawisko, ponieważ rośliny te nie żyją na przybrzeżnych skałach ani w ich pobliżu. Dryfują one po pełnym morze w skupiskach i rozmnażają się przez fragmentację. Powierzchnia Morza Sargassowego wynosi 5,2 mln km², jest to więc zbiornik wodny dwukrotnie większy od Argentyny. W jego północnej części płynie na wschód Prąd Zatokowy (Golfstrom). W południowej części natomiast występują prądy płynące na zachód. Powoduje to powolny wirowy ruch wód w Morzu Sargassowym.

Morze Sargassowe to jeden z najbardziej tajemniczych, owianych legendami akwenów morskich świata. Z Morzem Sargassowym związana jest legenda o Latającym Holendrze, jako że zdarzało się, iż statki, które były z powodu różnych awarii lub uszkodzeń opuszczane przez załogi, po natrafieniu na ten akwen były w stanie jeszcze długo unosić się na powierzchni wody, a trafiając na pierścień trzech prądów morskich potrafiły jak widma przemierzać duże odległości pojawiając się nawet cyklicznie w tych samych miejscach.
Temat Morza Sargassowego przewija się w dziełach literackich i filmowych, najczęściej w poezji i literaturze baśniowej – jako symbol ciszy, spokoju, pochłonięcia lub zawieszenia w czasie, a nawet jako źródło życia. Poświęcił mu swój rozdział Jules Verne w powieści Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi. W Polsce m.in. w poezji Zbigniewa Herberta – Elegia na odejście pióra atramentu lampy, oraz w balladzie (żeglarska poezja śpiewna) Janusza Sikorskiego – Ballada o Morzu Sargassowym. Temat Morza Sargassowego był również wiązany z mityczną Atlantydą.

Fragment ballady J. Sikorskiego:

Na Sargassowym Morzu tkwią okręty,
Burty im porasta trupia pleśń
I nie czekają na nie już kobiety,
Bo która zechce czekać cały wiek.

A po pokładach snują się szkielety,
Głowonogi w kości z nimi rżną,
W banku tylko fałszywe monety
I nikt się zbytnio nie przejmuje grą.

A Bóg nakręca zegar wielkim kluczem,
Siedem obrotów nieba – siedem dni,
I znów nam jakiś tydzień głupio uciekł,
I tak nam się to życie jakoś tli.
(...)

102 KB
12 maj 12 21:19

Morze Martwe.jpg

Legendy o Morzu Martwym
W średniowieczu sądzono, że w morzu ani przy jego brzegach nie mogło się rozwinąć życie, ponieważ wydobywające się z zasolonych wód substancje i opary są trujące. Zwolennicy tego poglądu wskazywali na przykład, że w okolicy nie ma ptaków, które zwykle krążą nad zbiornikami wodnymi. Prawda jest jednak inna - ptaki nie osiedlają się tu z powodu braku pokarmu. Nie ma w tym nic dziwnego, skoro jedną czwartą składu morza stanowi sól kuchenna, chlorek magnezu, związki sodu i wapnia. W takich warunkach nie jest w stanie przeżyć żadna ryba, nie wspominając o - najodporniejszej nawet - roślinności. Morze Martwe było kiedyś cztery-pięć razy większe niż obecnie. W ciągu ostatnich 50 lat lustro wody obniżyło się o 20 metrów, a linia brzegowa cofa się rocznie o metr. To efekt nadmiernego wykorzystywania wód Jordanu i innych dopływów do celów konsumpcyjnych, eksploatacji minerałów i parowania. W pobliżu akwenu znajdują się jaskinie Kumran, w których odnaleziono około 600 tekstów datowanych na II wiek p.n.e. - 68 rok n.e. a spisanych przez esseńczyków w języku hebrajskim i aramejskim. Były wśród nich rękopisy Starego Testamentu o 1000 lat starsze od znanych do tej pory. Podczas wojny z Rzymianami esseńczycy umieścili zwoje w glinianych dzbanach i ukryli w licznych jaskiniach. Ich odkrycie stało się sensacją naukową.

33 KB
12 maj 12 17:28

Neptun - Posejdon.jpg

Neptun w panteonie rzymskich bogów a Posejdon - bóg starożytnej Grecji byli władcami wzburzonych lub spokojnych wód mórz i oceanów, działali na wyobraźnię żeglarzy, którzy przed każdą morską podróżą starali się zjednać sobie ich przychylność. Obaj bogowie przedstawiani byli z trójzębem. W starożytnym Rzymie obchodzono święto na cześć Neptuna, o nazwie Neptunalia, które wypadało 23 lipca. Posejdon w mitologii greckiej był starszym bratem Zeusa, synem Kronosa i Rei. Oprócz władztwa nad morzami opiekował się żeglarzami i rybakami. Przedstawiano go w rydwanie ciągniętym przez trytony w towarzystwie nereid, brodatego, odzianego w długą szatę. W późniejszym okresie często był nagi, harmonijnie zbudowany, zawsze z trójzębem, którego greccy rybacy używali do połowu ryb. Poza trójzębem jego symbolem był również byk (prawdopodobnie symbolizujący siłę) i koń, gdyż uważano, że stworzył pierwszego wierzchowca. Posejdon nosił kilka przydomków, jeden z nich brzmiał "Enosichton", co oznacza "trzęsący ziemią".
Starożytni Grecy byli narodem żeglarskim i ochrona potężnego boga przed żywiołem wody była im potrzebna na co dzień. Posejdon był uważany za gniewnego ale i zdolnego przepędzić niepomyślne wiatry i nie sprzyjające rybakom spienione fale, mógł nawet sprawić, iż ich sieci napełniały się rybami.
Posejdon miał dość nieszczęśliwe dzieciństwo, a właściwie go nie miał, gdyż zaraz po narodzinach został połknięty przez własnego ojca Kronosa-władcę świata, który widział w nim konkurenta. Uratował Posejdona Zeus, który spowodował u ojca wymioty, co umożliwiło wydostanie się starszemu bratu na wolność. Zeus, Posejdon i trzeci syn Kronosa Hades pokonali ojca w walce i postanowili podzielić się uzyskaną władzą. Posejdon wylosował władzę nad morzami i nie był z tego zadowolony. Władzę nadrzędną otrzymał Zeus, a Hades rządził światem zmarłych. Niewdzięczny Posejdon postawił się Zeusowi ale przegrał, gdyż Zeus był gromowładny i uziemił zapędy brata rażąc go piorunem.
Posejdon rywalizował często z Ateną, gdyż uważał, że jemu należy się większy kult w Atenach. W rywalizacji z nią posłużył się trójzębem, którym uderzył w ziemię i w tym miejscu powstało źródło, ale słonej wody. Atena po wbiciu swojego atrybutu (tyrsu) pokonała Posejdona, gdyż wyrosło w tym miejscu drzewko oliwne, co z oczywistych względów zostało lepiej przyjęte.
Posejdon zobaczył tańczącą z siostrami przy wyspie Naksos piękną jasnowłosą Amfitrytę, córkę Okeanosa i zapragnął jej za żonę. Ona była mu początkowo niechętna i ukrywała się przed nim w morzu daleko za słupami Heraklesa. Jednakże Posejdon zdołał ją wytropić i została jego żoną. Urodziła Posejdonowi Trytona, jednego z bogów morskich.
Homer obwiniał Posejdona za tułaczkę Odyseusza. Posejdon jest antenatem kilku najbardziej niesamowitych potworów greckiej mitologii: Echidny, Cerbera, Hydry i Sfinksa.

obrazek