Wesele Kurpiowskie

Zespół Folklorystyczny „Kurpianka" powstał w 1947 roku na Kurpiach, we wsi Kadzidło, w sercu Puszczy Zielonej.

Prezentuje tradycyjny folklor kurpiowski, pieśni, tańce, zabawy, muzykę obrzędy i gwarę Kurpiów.

„Kurpianka" występowała na scenach całej Polski. Była oklaskiwana we Włoszech, Wielkiej Brytanii, Jugosławii, Belgii, Niemczech, na Białorusi, Litwie Ukrainie, w Bułgarii, Grecji oraz w Szwecji.

Jako jeden z pierwszych tego typu zespołów jest zdobywcą prestiżowej nagrody im. Oskara Kolberga.

Jego cechą charakterystyczną jest dbałość o zachowanie autentyzmu i wierności przekazu tradycyjnego folkloru w warstwie tanecznej i muzycznej, w stroju i obrzędzie.

Zespół „Kurpianka „ liczy trzy grupy wiekowe tj. łącznie 60 osób.

Każda grupa koncertuje oddzielnie bądź w programach łączonych .

Zespołowi przygrywa kapela w składzie: harmonia pedałowa, klarnet, skrzypce i bębenek. Kapela prezentuje autentyczną muzykę kurpiowską.

Kierownikiem wszystkich grup jest Paweł Łaszczych.

Zespół prezentuje wszystkie tańce kurpiowskie zarówno wirowe jak i korowodowe – powolniak, fafur, olender , stara baba, ograglak, żuraw ,konik, gracyk itp. oraz wykonuje kurpiowskie pieśni „leśne” jak i skoczne „z przytrampywaniem”.

Programy taneczne przeplatane piosenkami ,przyśpiewkami, gadkami i muzyką ludową charakteryzują się żywiołowością i dynamiką oraz temperamentem tancerzy i pięknem oryginalnych kurpiowskich strojów ludowych.

Od 1954 r. stałą pozycją repertuarową zespołu jest inscenizacja „Wesela Kurpiowskiego". Program zawiera tańce, piosenki, przyśpiewki i poszczególne obrzędy uroczystości weselnej. ”Wesele” charakteryzuje się zachowaniem wielu bardzo dawnych weselnych elementów obrzędowych/ skakanie z czepkiem,gonienie po zastolu/.

Części składowe wesela, które mogą być prezentowane oddzielnie, mogą być dowolnie ustawiane czasowo, bądź łączone

1– Przyjazd Pana Młodego. Przyjazd pana młodego wraz z orszakiem wywołuje ogólne poruszenie. Następuje w tym czasie, miejscu zamierzony, specyficzny spektakl poparty przyśpiewkami, okrzykami, tańcami, gestami. Druhny przypinają wianki weselne. Rozpoczynają się tańce.

2- Rozpleciny. Panna młoda zostaje posadzona na odwróconej do góry dnem dzieży i następuje moment rozplątania warkoczy. Towarzyszy temu szereg pieśni i utarczki pomiędzy druhnami, a drużbami oraz tańce.

3- Scena wyjazdu do ślubu. Przed wyjazdem do ślubu panna młoda podchodzi do matki i „przeprasza” ją, „żegna”. Podobnie przeprasza ojca, braci, siostry i innych członków rodziny, co odbywa się przy śpiewanej przez druhny pieśni. Po „pożegnaniu się” z rodziną młodzi otrzymują błogosławieństwo od swoich rodziców i wraz z większością gości udają się do Kościoła. Tańce typu korowodowego.

4- Scena powrotu od ślubu. Rodzice młodej – oczekują na nich przed progiem chałupy z chlebem i solą. Następuje powitanie, następnie śpiew „W Kościele bylim”. Wszyscy goście (młodzi, druhny, drużbowie) przy wtórze marsza wchodzą do izby i zasiadają za stołami. Poczęstunek przeplatany jest tańcami, przyśpiewkami, pogwarkami.

5- Oczepiny. Wstępem do nich jest bardzo stary taniec cepcarki i grupy kobiet – skakanie z czepkiem, a następnie targowanie z drużbami i sprzedaż czepka (gruchawki wypełnionej drobnymi monetami – obwiązanej białą chustką). Następnie panna młoda w asyście cepcarki toczy bochen chleba dookoła stolika (na blacie) obchodząc stół trzy razy. Cepcarka zdejmuje dziewczynie czółko (wianek) i zakłada czepek. Następuje obtańcówka panny młodej.

6- Zbieranie na czepek. Starsza druhna wybiera gości, którzy za przetańczenie z nią jednego tańca składają datek pieniężny. Ta część wesela trwać może nawet kilka godzin. W pewnym momencie zabawy chłopcy wnoszą stół na środek izby (sceny) i rozpoczyna się końcowy akord zabawy weselnej – gonienie po zastolu. Pierwsi tańczą młody i młoda następnie starszy drużba i starsza druhna. Gonitwa – zabawa trwać może bardzo długo w zależności od wytrzymałości i zręczności dziewczyny.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder