SPIRYTYZM.docx

Jakie jest stanowisko Kościoła katolickiego wobec praktyki wywoływania dusz zmarłych? (Alicja)



Ksiądz odpowiada:


4 sierpnia 1856 r. Święte Oficjum, w encyklice adresowanej do biskupów, ogłosiło, że przywoływanie dusz zmarłych i otrzymywanie od nich odpowiedzi jest praktyką zakazaną, heretycką i skandaliczną, przeciwną godności obyczajów. l lutego 1882 r. Penitencjaria Apostolska zatwierdziła jako zakazane uczestniczenie nawet w sposób bierny „w konsultacjach lub zabawach spirytystycznych\". Leon XIII w konstytucji apostolskiej Officiorum ac munerum z 25 stycznia 1897 r, zakazał wydawania, czytania lub posiadania książek, w których naucza się lub daje się rady odnośnie przywoływania duchów . Ten zakaz odwołuje się do poprzedniego zakazu usankcjonowanego przez Piusa IV w konstytucji Dominia gregis custodiae 24 marca 1564 r, który pośród różnych książek zakwalifikowanych do umieszczenia na Indeksie wymienia również te dotyczące nekromancji (wywoływania duchów).

Katechizm, promulgowany przez Piusa X, na pytanie: „Czy jest dozwolone zapytywać tak zwane stoliki mówiące lub piszące, lub też konsultować się w jakikolwiek sposób z duszami zmarłych poprzez spirytyzm?\", odpowiada, że „wszystkie praktyki spirytystyczne są zabronione, ponieważ są zabobonne i często nie są wolne od działań diabelskich, a przez to były sprawiedliwie przez Kościół zakazane\".

Święte Oficjum dn. 24 kwietnia 1917 r. wyraziło negatywne zdanie odnośnie następującej sprawy: „Czy jest dozwolone, przez działanie tzw. medium, lub bez żadnego medium, posługując się lub też nie posługując się hipnotyzmem, uczestniczenie w jakichkolwiek przejawach spirytyzmu, także tych, które wyglądają na uczciwe i pobożne, czy to wypytując dusze lub duchy, czy to słuchając odpowiedzi, czy też tylko oglądając, nawet z milczącym lub wyrażonym zastrzeżeniem, że nie chce się mieć nic wspólnego ze złymi duchami?”

Katechizm Kościoła Katolickiego wzywa wiernych, aby wystrzegali się praktyk wróżbiarskich i spirytystycznych. „Należy odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się do szatana lub demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłość (por. Pwt 18,10; Jr 29, 8). Korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb, zjawiska jasnowidztwa, posługiwanie się medium są przejawami chęci panowania nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne ze czcią i szacunkiem - połączonym z miłującą bojaźnią - które należą się jedynie Bogu. (...) Spirytyzm często pociąga za sobą praktyki wróżbiarskie lub magiczne. Dlatego Kościół upomina wiernych, by wystrzegali się ich”.

Nie ma oficjalnych deklaracji Kościoła odnośnie domniemanych zjawisk parafizycznych i parapsychicznych, które miałyby pojawiać się podczas seansów spirytystycznych. Magisterium Kościoła „nie potwierdza ani nie neguje autentyczności tych faktów, nie zajmuje stanowiska wobec ich natury, ani tym bardziej nie przypisuje im pochodzenia diabelskiego”; Magisterium nie wypowiada się także na temat wpływu duchów złych na spotkania spirytystyczne, co nie wyklucza możliwości ich działania, które może być wspomagane przez warunki, które się tworzą na takich zebraniach.

Kościół katolicki, mimo ze nie wypowiadał się kategorycznie ani pozytywnie, ani negatywnie odnośnie prawdziwości zjawisk medialnych, to jednak wielokrotnie potwierdził niemoralność doktryny spirytyzmu, jak również bezprawność jego praktyk „nawet z intencją wykluczenia wszelkiej zgody ze złym duchem”.