Oksana Zabużko - Muzeum porzuconych sekretów.djvu

Eginald Schlattner - Fortepian we mgle

"Fortepian we mgle" to prawdziwa czarna perła powieściopisarstwa. W znakomitej narracji godnej mistrzów gatunku wielkie problemy dziejowe przeplatają się z wszelkimi odcieniami miłości, upokorzenia i odwagi. Schlattner pewnym piórem kreśli wyrazistą panoramę dziejów Rumunii XX wieku, przemian społecznych i obyczajowych, zawirowań Historii, nieuchronnie wstrząsającej losem jednostki. Kolejna po "Czerwonych rękawiczkach" siedmiogrodzka powieść ewangelickiego pastora to barwny kalejdoskop, który tworzą Sasi, Żydzi, Cyganie, zdeklasowane zamożne mieszczaństwo, zagubieni aktywiści, płomienni agitatorzy, piękne robotnice i przeintelektualizowane arystokratki. Śledząc pogmatwane losy Clemensa, wrażliwego młodzieńca z bogatej saskiej rodziny, poznajemy zależności i ukryte mechanizmy rządzące powojennym społeczeństwem rumuńskim. Przyglądamy się wszechobecnej niemocy i paraliżującej nieumiejętności odnalezienia się w nowych realiach, skrzętnie kamuflowanych zuchwałością i butą bohaterów po obu stronach społecznej barykady. "Fortepian we mgle" jest kluczem do zrozumienia mieszkańców Transylwanii, ale w epickim zwierciadle Schlattnera swoje odbicie rozpozna także wielu Europejczyków wplątanych w ideologiczne intrygi XX wieku.

Irène Némirovsky - Gorąca krew

Treść książki stanowią dzieje kilkorga mieszkańców małego miasteczka, których losy przeplatają się ze sobą w dziwny i nieoczekiwany sposób. Powieść to malowniczy i przesycony melancholią obraz francuskiej prowincji na kilka lat przed wybuchem drugiej wojny światowej. Silvio, narrator, cieszący się złą sławą, nielubiany kuzyn, w młodych latach buntował się przeciwko konwenansom i przehulał swój majątek. Choć jego życie było barwne i pełne emocji, teraz żałuje szaleństw młodości. Obiektywna, chłodna relacja doświadczonego przez los człowieka jest tak naprawdę pełna niedomówień. Czy owa gorąca krew, która popycha ludzi do narażania na katastrofę ich spokojnej egzystencji jest atrybutem wyłącznie młodości? Gdy na oczach narratora ginie mąż kuzynki, a pozorny spokój niewielkiej mieściny zostaje bezpowrotnie zburzony, okazuje się, że szaleństwo płynie w ludzkich żyłach niezależnie od upływu czasu.

Marlen Haushofer - Ściana

Książka niepodobna do innych. Bohaterka książki wybiera się wraz z przyjaciółmi na wycieczkę do lasu. Przyjaciele znikają a między bohaterką i resztą świata pojawia się niezniszczalna, przezroczysta ściana. Kobieta jest sama z otaczającą ją naturą i zmuszona do życia w tych nowych warunkach odkrywa świat i siebie na nowo. Jedyne jej towarzystwo to pies, krowa i kot. Książka pisana jest w formie pamiętnika i pokazuje walkę z samotnością, z trudnościami, z monotonią ale i odkrywanie samego siebie w życiu zgodnym z rytmem natury. Marlen Haushofer nie wyjaśnia i nie tłumaczy niczego. Do końca nie wiadomo dlaczego tak się stało. Nie chodzi w tej książce o niesłychane, szokujące zakończenie fantastycznej historii i wyjaśnienie kto z kim i dlaczego. Ani bohaterka ani my nie odkryjemy tajemnicy opisanych wydarzeń.

Stefan Chwin - Esther

Esther to tajemnicza kobieta, która wprowadza zamęt w życie zacnej i zamożnej warszawskiej rodziny, naznacza każdego, kto się z nią spotka, choćby przelotnie...

Péter Esterházy - Harmonia Caelestis

"Harmonia caelestis" to najbardziej znana powieść Pétera Esterházego, laureata wielu europejskich nagród literackich, między innymi Nagrody Pokojowej Niemieckich Księgarzy, potomka jednego z najznamienitszych rodów arystokratycznych. Opublikowana w roku 2000, stała się sensacją nie tylko na Węgrzech, ale w całej niemal Europie. Autor pracował nad nią dziewięć lat, gromadząc materiały. Pierwsza część powieści to zbiór anegdot, wypisków, obrazków z różnych epok, cytatów i parafraz ułożonych w intrygującą mozaikę refleksji i przypowieści. W drugiej części autor opowiada o historii swojej najbliższej rodziny, o życiu arystokracji węgierskiej w czasach komunizmu: o utracie majątku, wysiedleniu z Budapesztu na prowincję, biedzie, trudnościach w znalezieniu pracy, donosach, próbie zachowania godności i stylu. Nie jest to jednak typowa saga rodzinna ani powieść autobiograficzna, to opowieść zawikłana, wieloznaczna i pełna ironicznego humoru. Jak mówi sam autor: "Znajdzie się więc czytelnik, który czytając tę książkę jako kronikę, odkryje tysiące braków. Choć została stworzona z rzeczywistości, czytać ją należy jako powieść, i nie żądać od niej ani mniej, ani więcej, niż powieść może dać (wszystko)".