Ukraina. Soroczka i kiszone arb - Katarzyna Loza.pdf

Bratnie kraje socjalistyczne okiem pilotki wycieczek Jaka tak naprawdę była Polska Rzeczpospolita Ludowa? Jak to często bywa, również w tym przypadku punkt widzenia zależy od miejsca siedzenia. Miejscem zaś, z którego autorka spogląda na socjalistyczną rzeczywistość, jest fotel autokaru wiozącego polskich wycieczkowiczów do bratnich krajów demokracji ludowej. Młoda wrocławianka Aneta, ukończywszy kurs dla pilotów wycieczek zagranicznych, podróżuje z grupami polskich turystów do krajów obozu socjalistycznego. Wrodzona ciekawość świata i ironiczne poczucie humoru bohaterki pomagają jej w bacznym obserwowaniu i komentowaniu niełatwego życia rodaków u schyłku PRL-u. Wszechobecne kolejki, puste półki sklepowe, szarość i bylejakość... I przemożna chęć wyrwania się choć na chwilę do innego, bardziej dostatniego świata, gdzie wszystko wydaje się łatwiejsze.

„Samotny jak Szwed? O ludziach Północy, którzy lubią bywać sami” najnowsza książka Katarzyny Tubylewicz to zbiór reportaży, esejów i rozmów na temat samotności – książka wciągająca, oryginalna i aktualna. Tubylewicz i jej bohaterowie zastanawiają się nad tym, czym samotność jest, czym bywa, co nas w niej przeraża, a co cieszy, dlaczego za nią tęsknimy, dlaczego przed nią uciekamy, jak nas zmienia, jakie stawia przed nami wyzwania. Wiele tu subiektywnych głosów i perspektyw, pełna uniwersalność i kopalnia wiedzy o różnicach kulturowych. Jednocześnie „Samotny jak Szwed?” to kolejna odkrywcza książka o naszych sąsiadach zza Bałtyku. Dla Tubylewicz Szwecja to lustro, w którym przegląda Polskę i siebie samą, a o Szwecji mówi się, że jest rajem dla samotników. Czy to prawda?

Triumf gangu kobiet walczącego z przemocą Sampat Pal Devi chciała się uczyć, ale w wieku dwunastu lat wydano ją za mąż za sprzedawcę lodów. Zakazano jej uczęszczania do szkoły i szybko została matką pięciorga dzieci. Ale Sampat Pal nie mogła pogodzić się z faktem, że nie ma prawa decydować o własnym życiu. Jej złość i sprzeciw wobec hinduskiemu porządkowi społecznemu uczyniły z niej szefową damskiej brygady walczącej o sprawiedliwość, która dziś zrzesza około 20 000 członkiń i jest siłą, z którą liczą się politycy. Kobiety „umundurowane” w różowe sari – ich znak rozpoznawczy – i uzbrojone w lathi, bambusowe kije, postawiły sobie za cel interweniowanie wszędzie tam, gdzie inne kobiety są ofiarami przemocy i niesprawiedliwości, a bierność państwa tłumaczy się tradycją.