MMS Miracle Mineral Suplement

MMS WHAT THEY DONT WANT YOU TO KNOW - NO SCAM!
Make your own Ph Booster with MMS


Autor wraz z pielęgniarką kliniczną przyglądają się, jak matka podaje swemu dziecku Cudowny Suplement Mineralny MMS. Dziecko chorowało na malarię i miało 40-stopniową gorączkę. Wszelkie objawy malarii łącznie z gorączką ustąpiły u tej dziewczynki w ciągu niecałych czterech godzin, podobnie jak u wielu innych dzieci. Przeprowadzone wówczas badanie krwi na obecność pasożyta malarii było negatywne. Ponad 75 tys. osób chorujących na malarię i inne choroby zostało pomyślnie wyleczonych. Testy kliniczne przeprowadzono w jednym z więzień w Republice Malawi. Wykazały one, że wszystkie osoby chore na malarię, które poddano temu leczeniu zostały całkowicie wyleczone. Malawijski rząd przeprowadził również odrębne badania, które potwierdziły wcześniej uzyskane wyniki. W ten sposób z malarii wyleczono tysiące osób w Sierra Leone, Kenii, Ugandzie, Gwinei i Tanzanii. Leczeniu poddano również ponad 500 osób chorych na AIDS, z których 60% ponownie rozpoczęło pracę i powróciło do swojego normalnego trybu życia w ciągu trzech dni lub nawet krócej, a ponad 95% z nich zaczęło czuć się lepiej w ciągu niecałych 30 dni.

O czym opowiada ta książka

Drodzy czytelnicy, żywię nadzieję, że nie zakładacie, iż ta książka opisuje kolejny nadzwyczajny preparat, dzięki któremu niektóre zażywające go osoby odczują ulgę w ciągu kilku miesięcy. To nie prawda. Opisany przeze mnie na łamach tej książki cudowny suplement mineralny MMS działa w zaledwie kilka godzin. Najbardziej śmiertelną chorobą naszych czasów jest malaria, a niniejszy preparat w większości przypadków potrafi zwalczyć jej objawy w zaledwie cztery godziny. Potwierdzają to badania kliniczne przeprowadzone w położonej we wschodniej Afryce Republice Malawi. We wszystkich zbadanych przypadkach pasożyt malarii został skutecznie zniszczony. Ponad 75 tys. osób chorych na malarię, które poddano leczeniu cudownym suplementem mineralnym MMS, już ponownie powróciło do pracy i do swojego normalnego trybu życia. Po zażyciu cudownego suplementu mineralnego MMS osoby chore na AIDS często są w stanie wyzdrowieć w ciągu trzech dni, a inne choroby i dolegliwości po prostu znikają. Gdyby pacjentów w pobliskim szpitalu poddano leczeniu tym cudownym preparatem, ponad 50% z nich wróciłoby do domu w ciągu tygodnia. Od ponad 100 lat kliniki i szpitale używają składników tego preparatu do sterylizacji szpitalnych podłóg, stołów, przyrządów medycznych i innych urządzeń. Ludzki system odpornościowy może wykorzystać ten silny środek bakteriobójczy do zniszczenia patogenów znajdujących się w naszym organizmie. Zabrzmi to nieprawdopodobnie, ale jeżeli stosowany jest prawidłowo, system odpornościowy wykorzysta go do zniszczenia zarazków, bakterii i wirusów, które są szkodliwe dla organizmu, ale „nie tknie” bakterii przyjaznych dla organizmu ani zdrowych komórek. W niniejszej książce opisałem, najlepiej jak potrafię, fakty na temat powstania tego cudownego suplementu mineralnego. Książka ta przedstawia historię odkrycia oraz późniejszy rozwój tego najbardziej niezwykłego preparatu wzmacniającego ludzki system odpornościowy, jaki do tej pory odkryto. Z tego względu jest on najlepszym sposobem leczenia chorób i schorzeń nękających ludzki organizm, jakie obecnie istnieją. Nie jest to jednak lekarstwo. Jeżeli zechcecie zapoznać się z koleją moich starań przy zbieraniu ujętych w tej książce faktów oraz zmagań o udostępnienie go światu, historia ta nabierze dla was bardziej realnego oblicza i mam nadzieję przekona was, aby ten preparat wypróbować. Całkiem prawdopodobne jest, że ocalicie życie swoje lub kogoś innego. Cudowny suplement mineralny działa na zasadzie „turbodoładowania” systemu odpornościowego. W związku z tym nie jest on przeznaczony do leczenia konkretnych chorób, a raczej do wzmocnienia systemu odpornościowego, aby organizm był w stanie samodzielnie zwalczyć dręczące go choroby, zwykle w czasie krótszym niż 24 godziny. Książkę tę napisałem z myślą o tym, że informacje w niej zawarte są zbyt ważne, aby dostały się w posiadanie i pod kontrolę pojedynczej osoby, grupy lub nawet kilku grup. Fakty te powinien znać cały świat. Przez pięć lat obserwowałem, jak jedna z tych grup, która mogła zdziałać wiele, nie zrobiła praktycznie nic. Wtedy zdałem sobie sprawę, że informacje te muszą dotrzeć do jak największej liczby osób. W przeciwnym razie ktoś zawsze będzie pozbawiony dostępu do wiedzy, która może ocalić ludzkie życie. Nieudostępnianie opinii publicznej znacznej części informacji medycznych, które są w stanie ocalić ludzkie życie, stało się niemalże codziennością. Ja postanowiłem nie dopuścić do tego, aby to samo spotkało historię przedstawioną w mojej książce.

Rozdział 14 Dwutlenek chloru a analiza biochemiczna krwi

Aby w pełni zrozumieć działanie Cudownego Suplementu Mineralnego należy najpierw poznać właściwości chemiczne dwutlenku chloru i morfologię krwi. Dwutlenek chloru jest gazem, który w organizmie ludzkim rozpuszcza się w wodzie. Chlor i dwutlenek chloru od ponad wieku stosuje się jako środki dezynfekcyjne i prawie pewne jest, że są one w stanie zabić wszelkie rodzaje chorobotwórczych drobnoustrojów. Obu tych związków od ponad 50-u lat używa się także do oczyszczania wody. W ostatnim czasie w tym celu częściej stosuje się jednak dwutlenek chloru, ponieważ ma on więcej zalet niż chlor. Z tego względu używa się go w systemach oczyszczania wody w całej Europie, mimo tego, że jest nieco droższy. W 1998 r. Amerykańskie Stowarzyszenie Chemików, a dokładniej zespół ds. chemii analitycznej uznał dwutlenek chloru za najsilniejszy związek zabijający mikroby, jaki do tej pory odkryto. Działanie dwutlenku chloru na chorobotwórcze drobnoustroje opiera się na utlenianiu. Jest to zupełnie inna reakcja niż chlorowanie, tj. działanie, które powoduje chlor. W procesie utleniania nie powstają żadne szkodliwe związki. Napój z 10 mg/l roztworu chloru rozpuszczonego w szklance soku w ciągu kilku godzin wywoła nudności u zdrowej osoby, a taki sam napój z 10 mg/l roztworu dwutlenku chloru nie spowoduje żadnych skutków ubocznych. Przeciwnie, w tym samym czasie zabije więcej drobnoustrojów niż chlor. Roztwory o maksymalnym stężeniu dwutlenku chloru wynoszącym 0,0055% nie uszkodzą żadnych organów ani dobrych mikroorganizmów, jak np. bakterii tlenowych. Z drugiej strony roztwory, w których stężenie dwutlenku chloru wynosi zaledwie 0,1 mg/l do 1mg/l, potrafią tak wzmocnić system odpornościowy, że bez problemu radzi on sobie z bakteriami beztlenowymi, wirusami, pasożytami, grzybami, szkodliwymi pleśniowcami, drożdżami i innymi chorobotwórczymi drobnoustrojami. Setki tysięcy Amerykanów nie zdają sobie sprawy z tego, że różne napoje zdrowotne obecne na rynku od ponad stu lat produkowane są na bazie roztworu dwutlenku chloru. Rozcieńczone roztwory soli poddane działaniu prądu sprzedaje się jako „wodę życia” pod wieloma nazwami, np. „Woda Willarda”. Większość tych wód zdrowotnych, w wyniku poddania ich elektrolizie, zawiera niewielkie ilości dwutlenku chloru, lecz jego stężenie jest zbyt niskie, aby miały one wyraźne działanie lecznicze. Jednak źródła przypisywanych im właściwości zdrowotnych należy szukać właśnie w dwutlenku chloru, ponieważ żaden inny wchodzący w ich skład związek nie ma takich własności. Inne napoje zdrowotne zawierają z kolei różne związki chloropochodne. Na przykład stabilizowany tlen jest roztworem chlorynu sodu, który po rozcieńczeniu zaczyna powoli wydzielać dwutlenek chloru. Suplement MMS jest niczym innym, jak skoncentrowanym związkiem chlorynu sodu, do którego dolewa się jednego z kwasów spożywczych. Kwasy te, np. ocet czy kwasy cytrynowe, które dodaje się do różnych napojów, obniżają zasadowość MMS, dzięki czemu zaczyna on wydzielać 1 mg dwutlenku chloru. Takie stężenie mają niektóre przetworzone produkty spożywcze, lecz jest ono 100 razy wyższe niż w stabilizowanym tlenie. Po dodaniu do roztworu chlorynu sodu kwasu octowego w formie octu lub kwasu cytrynowego, dwutlenek chloru wydziela się w sposób ciągły przez 12 godzin. Kwasy żołądkowe nie mają większego wpływu na czas trwania tego procesu. Ilość soli, octu lub kwasu cytrynowego jest wyliczona tak, aby w godzinę powstał 1 mg dwutlenku chloru. Taka ilość dwutlenku chloru przekształci się bowiem w sól kuchenną, inne nieszkodliwe związki i dodatkowo jeden bardzo pożyteczny związek właśnie w ciągu godziny. Stopniowe i równomierne powstawanie dwutlenku chloru oraz jego powolny rozpad, w wyniku którego powstaje sól kuchenna i inne związki sprawia, że przez 12 godzin organizm dostaje go w idealnej dawce. Po tym czasie nie pozostaje po nim żaden ślad ani żadne szkodliwe dla organizmu substancje. Oznacza to, że po zakończeniu tego procesu stężenie trujących związków jest zerowe. Od ponad stu lat dwutlenek chloru stosowany jest w szpitalach i laboratoriach jako środek dezynfekujący do czyszczenia podłóg, ławek i narzędzi medycznych. Żaden z chorobotwórczych drobnoustrojów nie jest go w stanie pokonać i żadna z chorób, zarówno o podłożu bakteryjnym, jak i wirusowym, nie zdołała się na niego uodpornić. Organizm ludzki dysponuje zaledwie kilkoma mechanizmami rozróżniania pomiędzy tlenem i dwutlenkiem chloru. Dostawszy się do żołądka, MMS przenika przez ścianki żołądka, a skoro czerwone krwinki nie są w stanie tych dwóch związków od siebie odróżnić, zostaje on przez nie przejęty i przetransportowany w różne części ciała, tam gdzie zwykle dociera tlen. Naturalne pH ludzkiego organizmu ma wartość 7. W takich warunkach, dodatkowo przy braku światła, dwutlenek chloru przez kilka minut zachowuje się względnie stabilnie. Ogólnie rzecz biorąc chorobotwórcze drobnoustroje są organizmami beztlenowymi i mają inne cechy niż pożyteczne bakterie tlenowe. Podobnie jak zarodźce malarii, które w zależności od miejsca występowania mają różne odmiany. Jak już wcześniej wspomniałem, czerwone krwinki chętnie przejmują cząsteczki dwutlenku chloru. Te z kolei, napotkawszy na komórki zaatakowane przez zarodziec malarii rozpoznają je na podstawie niższego niż krew pH i od razu zaczynają je niszczyć. Dwutlenek chloru jest związkiem wysoce wybuchowym i nie można go przewozić. W związku z tym musi on być wytwarzany dokładnie tam, gdzie ma zostać użyty i zaraz przed użyciem. Właśnie ta wybuchowa natura dwutlenku chloru sprawia, że tak skutecznie niszczy on związki chorobotwórcze zarówno w systemach wodnych, jak i w ludzkim organizmie. Jak zauważa w rozdziale 22-im dr Hesselink, zarodziec malarii z natury nie jest w stanie rozwinąć odporności na dwutlenek chloru. Jednak moim zdaniem jest to działanie dwustronne: także ze względu na indywidualne właściwości dwutlenku chloru chorobotwórcze drobnoustroje nie są w stanie się na niego uodpornić. Sytuację tę można przyrównać do próby rozwinięcia odporności na granaty ręczne. Wszelkie nasze wysiłki już na starcie są spalone. Tlen, w takiej ilości w jakiej występuje w krwi, w sytuacjach chorobowych nie jest w stanie zniszczyć wszystkich chorobotwórczych mikroorganizmów. Co innego, gdy dołączy do niego dwutlenek chloru. W momencie gdy jon dwutlenku chloru natrafi na jakiś związek chorobotwórczy, od razu przejmuje, a mówiąc bardziej obrazowo wyrywa od niego pięć elektronów. Między tymi mikroskopowymi cząsteczkami zachodzi więc bardzo szybka reakcja chemiczna, tj. eksplozja. Niszczenie patogenów następuje właśnie w wyniku przejęcia elektronów przez jon dwutlenku chloru i w wyniku wyładowania powstałej energii. Zostaje on po prostu utleniony przez jon chloru, który w efekcie sam przekształca się w nieszkodliwy chlorek, tj. sól kuchenną. W reakcji tej z jonu dwutlenku chloru powstają dwa jony tlenu, lecz są one bezużyteczne. Mogą jedynie przyłączyć się do jonu wodoru i utworzyć związek wody lub do jonu węgla i utworzyć dwutlenek węgla. To właśnie proces utleniania patogenów i innych szkodliwych związków przez jon dwutlenku węgla przynosi pożytek naszemu organizmowi. Mimo faktu, że w wyniku rozpadu jonu dwutlenku chloru uwolnione zostają dwa jony tlenu, ze względu na swój ładunek nie mają one zdolności utleniania. Proces ten zachodzi w całym organizmie, za każdym razem gdy jon dwutlenku chloru napotka na chorobotwórcze drobnoustroje. Utlenieniu poddane zostają również chore i zainfekowane komórki, np. komórki rakowe. Dwutlenek chloru nie atakuje jednak pożytecznych dla organizmu bakterii ani zdrowych komórek, ponieważ ich pH nie jest niższe niż 7. Jeżeli natomiast nie napotka on na żadne chorobotwórcze mikroorganizmy lub związki trujące, rozpada się i przekształca w sól kuchenną i kwas podchlorawy, które organizm z pożytkiem wykorzysta. Firma Lenntech opublikowała w internecie artykuł naukowy (zob. na końcu tego rozdziału), w którym przeanalizowano, czy dwutlenek chloru w porównaniu do innych związków jest silnym utleniaczem. Jak się okazało, jest on najsłabszym utleniaczem ze wszystkich podobnych związków, jednak ma największą zdolność utleniania, ponieważ może przejąć aż pięć elektronów. Ozon jest, w przeciwieństwie do niego, najsilniejszym utleniaczem, lecz może przyjąć jedynie trzy elektrony. Ze względu na tę różnicę dwutlenek chloru utlenia jedynie mikroorganizmy, metale ciężkie i chore komórki, bo utlenić je jest względnie łatwo. Nie ma on bowiem wystarczającej siły (potencjału elektronów), aby utlenić zdrowe komórki czy też pożyteczne bakterie tlenowe. Gdy jednak rozpocznie proces utleniania, jest w stanie przejąć więcej elektronów niż inne utleniacze, a tym samym jego działanie jest bardziej skuteczne. Węzły chłonne są jednym z miejsc, gdzie krew uwalnia tlen, aby utlenił on zalegające tam trucizny, a następnie transportuje je do wątroby. Pamiętacie zapewne, że zamiast tlenu czerwone krwinki równie dobrze mogą przenosić dwutlenek chloru i uwalniają go w tych samych miejscach, w których uwolniłyby tlen, w tym wypadku w węzłach chłonnych. Jony dwutlenku chloru są obojętne w stosunku do zdrowych komórek, a z kolei bardzo agresywne w odniesieniu do patogenów, na które tam napotkają. Naturalnie wytworzone jony dwutlenku chloru „żyją” w naszym organizmie zaledwie przez minutę, a jednym z produktów ich rozpadu jest mieloperoksydaza, związek wykorzystywany przez system immuno- logiczny do produkcji kwasu podchlorawego. Zdrowy organizm wykorzystuje ten kwas do niszczenia pasożytów, bakterii, grzybów, wirusów, komórek rakowych, komórek NK (natural killer) oraz różnych toksycznych związków. Jednak sytuacje chorobowe mogą obniżyć jego poziom i doprowadzić do tzw. niedoboru mieloperoksydazy. W przypadku wielu chorób nasz system odpornościowy użyje także i innych sposobów zwalczenia chorobotwórczych drobnoustrojów. Jeżeli jednak chodzi o malarię i inne poważne choroby, nasz organizm nie ma się jak bronić. Zwykle w sytuacjach chorobowych poziom kwasu podchlorawego jest zbyt niski, a inne mechanizmy obronne nie są wystarczająco skuteczne. Prawdopodobnie z tego względu kwas podchlorawy, wytworzony w procesie rozpadu dwutlenku chloru, dodatkowo przyczynia się do efektywnego niszczenia zarodźców malarii i innych chorób. W 98% przypadków po zażyciu preparatu MMS w połączeniu z octem i sokiem wszystkie objawy malarii, m.in. dreszcze, gorączka, bóle mięśni i stawów, ból głowy i nudności znikają w ciągu czterech godzin. Pozostałe 2% osób poprawę odczuwa po upływie maksymalnie 12 godzin. Nawet jeżeli osoby chore na malarię dodatkowo cierpią na inne choroby, zarodźce malarii zawsze niszczone są ze 100%-owym skutkiem. Do 1 lipca 2006 r. preparat MMS podano ponad 75 tys. chorym na malarię osobom. U żadnej z tych osób nie stwierdzono poważnych skutków ubocznych. W normalnych warunkach na 250-u chorych, dwóch umiera. Na 75 tys. osób, którym podano MMS, nie zanotowano nawet jednego przypadku śmierci. Wynika z tego, że dzięki suplementowi MMS uratowaliśmy 300 istnień ludzkich, co również potwierdza jego skuteczność. W lutym 2006 r. przeprowadziliśmy testy kliniczne w jednym z więzień w Republice Malawi (Afryka Wschodnia). Skuteczność MMS była 100%-owa. Wszystkie osoby, którym podaliśmy MMS całkowicie wyzdrowiały. Kilka miesięcy później rząd Malawi na własną rękę przeprowadził badania kliniczne nad suplementem MMS, uzyskując takie same rezultaty: wszyscy pacjenci wrócili do zdrowia. Jeżeli chodzi o AIDS, w momencie wstrzyknięcia suplementu MMS do krwi zaczyna wydzielać się dwutlenek chloru, który zostaje przejęty przez krwinki czerwone. Jednocześnie osocze transportuje go po całym organizmie. W małej klinice w Ugandzie w przeciągu ośmiu miesięcy, począwszy od marca 2004 r., MMS podano dożylnie 390 chorym na AIDS pacjentom. W ciągu trzech dni 60% z nich wróciło do zdrowia, a pozostałe 40% wyzdrowiało w ciągu następnych 30-u dni. Większość tych osób zwolniono ze szpitala, bo nie można było im już pomóc i nie dawano im szans na przeżycie. Niestety, ze względu na brak funduszy i odpowiedniego sprzętu nie mogliśmy przeprowadzić odpowiednich badań, które potwierdziłby te rezultaty. Jednak faktem jest, że poddane leczeniu osoby były chore na AIDS, a u większości z nich wszelkie objawy choroby ustąpiły, co pozwoliło im wrócić do pracy i do normalnego trybu życia. Źródła: Wikipedia – wolna encyklopedia internetowa. W wyszukiwarkę wpiszcie hasło „dwutlenek chloru”; dodatkowe informacje znajdziecie na wielu innych stronach internetowych. Artykuł na temat niedoboru mieloperoksydazy autorstwa dr. Javeda Sheika znajduje się na stronie: www.emedicine.com/ped/topic1530.htm Słownik MedicineNet.com niedobór mieloperoksydazy definiuje jako niedobór enzymu mieloperoksydazy, który może prowadzić do poważnych infekcji grzybiczych. Enzym ten umożliwia leukocytom (białym krwinkom) niszczenie bakterii za pomocą tlenu. Aby dowiedzieć się więcej na temat dwutlenku chloru przeczytajcie artykuł: The "Ideal" Biocide, autorstwa G. D. Simpsona, R. F. Millera, G. D. Laxtona, i W. R. Clementsa; www.do2.com/reading/waste/corrosion.html O zaletach dwutlenku chloru dowiecie się z kolei z następujących stron internetowych: www.purate.com http://www.newton.dep.anl.gov/askasci/chem00/chem00472.htm http://www.aet.org/science_of_ecf/eco_risk/chlorine.html www.epa.gov/safewater/mdbp/pdf/alter/chapt_4.pdf http://www.lenntech.com/water-disinfection/disinfectants-Chlorine-dioxide: artykuł ten jest jednym z najlepszych opracowań na temat dwutlenku chloru.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder