Atlas Ryb.rar

jendrzej49 / Ksiazki / Atlasy-Mapy-Encyklopedie / Atlas ryb / Atlas Ryb.rar

Download: Atlas Ryb.rar

Pobierz

2,28 MB

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

jendrzej49

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

babkabe1.jpg

Nazwa polska: Babka Berga Nazwa lacińska: Hyrcanogobius ...

Nazwa polska: Babka Berga Nazwa lacińska: Hyrcanogobius bergi Rodzina: babkowate Gobiidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, wrzecionowi o wysokiej, niespłaszczonej głowie. Spiczasty pysk z szerokim, trochę skośnie ku górze skierowanym otworem gębowym, otoczonym grubymi wargami; żuchwa nieznacznie wystająca. Oczy skośnie skierowane ku górze, odstęp między nimi równy 2/3 średnicy oka. Trzon ogonowy bardzo długi, niski, niski. W rzędzie wzdłuż boku 30 łusek; kark i przed grzbietu (do początku 1. płetwy grzbietowej) nagie. Dwie słabo oddzielone od siebie płetwy grzbietowe: 1. z 6 cierniami, 2. (podobnie jak płetwa odbytowa) z 1 cierniem i 8-9 promieniami. Płetwy brzuszne zrośnięte w przyssawkę; płetwa ogonowa symetryczna, zaokrąglona. Ubarwienie: żóżowobiałe, grzbiet z małymi ciemnobrązowymi punkcikami, boki z szeregiem brązowawych plam. Długość: samice do 2,7, samce do 3,1 cm. Występowanie i środowisko: słonawe i słodkie wody pn. rejonów Morza Kaspijskiego i dających tam rzek (delty Wołgi, Uralu i Emby). Rozród: przebieg tarła tego gatunku słabo poznany, a samo tarło odbywa się od końca lipca do września. Podłużnoowalne jaja (długości 3,5-4 mm i szerokości 1-1,1mm) są składane do pustych muszli; dojrzałe do wylęgu jaja znajduje się już pod koniec września (na mulistym dnie na głębokości do 7m) Świeżo wylęgnięte larwy długości 6-6,5 mm unoszą się swobodnie w toni wodnej Dojrzałość płciową b. Berga uzyskuje po osiągnięciu 2,1 - 2,2 cm długości. Pokarm: bezkręgowce, głównie drobne skorupiaki.

brakiel1.jpg

Nazwa polska: Brzanokiełb Nazwa lacińska: Aulopyge huege ...

Nazwa polska: Brzanokiełb Nazwa lacińska: Aulopyge huegeli Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: wydłużone, bocznie spłaszczone ciało o płaskiej głowie z wydłużonym, wąskim pyskiem; samice mają ciało silniej wygrzbiecone niż samce. Dolny, mały otwór gębowy z 4 krótkimi wąsikami. Ciało nagie, nie pokryte łuskami. Linia boczna jest w pełni rozwinięta począwszy od pokrywy skrzelowej aż do nasady płetwy ogonowej, falista; jej pory przebijające nagą skórę są doskonale widoczne. Płetwa grzbietowa z 10 (najdłuższy, ciernisty promień jest skosfiiały i na tylnym brzegu piłkowany), odbytowa z 7 promieniami (Jej 1. promień jest u samicy zrośnięty na stałe z pokładełkiem - rurką wyrastającą z brodawki moczowo-płciowej). Zęby gardłowe jednoszeregowe 4-4. Ubarwienie: grzbiet ciemny, zielonkawo połyskujący, boki jaśniejsze fioletowo opalizujące na srebrzystym tle, brzuch białawy lub żółtawy. Grzbiet i boki pokryte są nieregularnymi, ciemnobrązowymi plamami i punktami. Dlugość: 9-11, maksymalnie 13 cm. Występowanie: tylko w Dalmacji i Bośni. Środowisko: szybko płynące, dobrze natlenione wody. Tryb życia: towarzyska ryba żyjąca przy dnie. Rozród: szczegóły biologii rozmnażania nieznane. Pokarm: nieznany.

karpp1.jpg

Nazwa polska: Karp Nazwa lacińska: Cyprinus carpio Rod ...

Nazwa polska: Karp Nazwa lacińska: Cyprinus carpio Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: dziki karp, czyli sazan, ma krępe słabo bocznie spłaszczone ciało z niewielką głową o końcowym otworze gębowym. W górnej wardze 4 wąsiki, 2 dłuższe i 2 krótsze, ciemniejsze. Duże łuski, 33-40 wzdłuż bocznej. U form hodowlanych, których jest silniej wygrzbiecone, wyróżnia się: 1 karpia pełonołuskowego (o pełnym ułuszczeniu). 2 karpia lustrzenia (z nieregularnie rozmieszczonymi dużymi, >>lustrzanymi<< łuskami), 3. Karpia liniowego (z rzędem łusek wzdłuż lini bocznej), 4. karpia gołego (bezłuski lub z nielicznymi łuskami). Płetwa grzbietowa z 20-26, odbytowa z 8 promieniami. Płetwa ogonowa wyraźnie wcięta. Zęby gardłowe trójszeregowe 1.1.3-3.1.1. Ubarwienie: brązowawe. grzbiet ciemny, brzuch jasny. Długość: 25-75 kasymatnie 120 cm (masa ciała ponad 30 kg.) Występowanie: pierwotnie zlewiska mórz Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego, oraz środkowa i wsch. Azja. Jako najważniejsza z ryb hodowlanych karp został już w średniowieczu aklimatyzowany w niemal całej Europie; obecnie kosmopolityczny. Środowisko: ciepłe, stojące lub powoli płynące wody o piaszczystym lub mulistym dnie i obfitej roślinności. Tryb życia: w ciągu dnia karpie przebywają zwykle w głębokich, zacisznych miejscach, ożywiają się dopiero po zapadnięciu zmroku. Rozród: trze się od maja do lipca. Samica składa 180 000-1 500 000 jaj. W Polsce w warunkach naturalnych nie rozmnaża się.Pokarm: drobne bezkręgowce i rośliny. Gdzie łowimy: Jako gatunek nie do końca — mimo wielowiekowej hodowli — zaaklimatyzowany, nie odbywa tarła naturalnego (nie licząc niepewnego sazana). Jest więc rozmnażany sztucznie i do wód otwartych dostaje się w wyniku bądź zarybienia, bądź ucieczek ze stawów, czemu wybitnie sprzyjają wiosenne przybory rzek. Toteż można go spotkać wszędzie, z wyjątkiem wód o charakterze górskim. Najczęściej jednak w zbiornikach zamkniętych, włącznie z jeziorami, o wodzie spokojnej, dnie miękkim, roślinności obfitej. Trzyma się raczej miejsc głębszych, ale latem wypływa na płycizny. W rzekach wyszukuje spokojnych zatoczek, wstecznych prądów. Jego obecność można często rozpoznać po pojawianiu się pęcherzyków gazu, po ruchach trzcin, spowodowanych przeciskaniem się między nimi potężnego tułowia, oraz po mlaskaniach i cmoknięciach, towarzyszących zbieraniu pokarmu z powierzchni wody lub z dolnych części pływających liści. Kiedy łowimy: W naszych warunkach klimatycznych zimą raczej nie żeruje. Brania rozpoczyna już wiosną, ledwie zazielenia się stoki podwodne — najszybciej w zbiornikach szybko się nagrzewających, jak wyrobiska pożwirowe czy glinianki. Za najlepsze uchodzą miesiące letnie, od lipca do września. W jeziorach i zbiornikach zaporowych, w których woda stygnie powoli, bierze jeszcze do listopada i później. W poszczególnych wodach przez dłuższe okresy miewa ściśle ustalone pory żerowania; trzyma się ich z zadziwiającą regularnością. Na co: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, zwłaszcza ochotki, bułka, kasza kukurydziana, ziarna kukurydzy, kulki proteinowe. Jak łowimy: Wskazane jest nęcenie przyzwyczajające, prowadzone co najmniej kilka dni, w mie

karaś ch.jpg

Nazwa polska: Karaś chiński Nazwa lacińska: Carassius au ...

Nazwa polska: Karaś chiński Nazwa lacińska: Carassius auratus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: krępe, mniej lub bardziej silnie wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 282 wzdłuż linii Bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o prostej lub zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest gruby, głęboko piłkowany. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami, tylna krawędź płetwy ogonowej wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 35-48 wyrostków filtracyjnych, dłuższych i cieńszych niż u karasia. Ubarwienie: grzbiet jasny, brązowawy, boki i brzuch żółtawe, o srebrzystym połysku. Otrzewna czarna. Długość: 15-35, maksymalnie 45 cm. Występowanie: pierwotnie tylko wschodnia Azja (dorzecze Amuru), obecnie znaczna część Eurazji (wsiedlony). Środowisko: stojące i powoli płynące, obficie zarośnięte wody o miękkim, mulistym dnie. Tryb życia: podobny jak karasia. Rozród: trze się w maju i czerwcu. Samica składa 160 000-380 000 jaj wśród gęstej roślinności, rosnącej na płyciźnie. Pokarm: bezkręgowce, rośliny wodne. Uwagi: oprócz przedstawionego tu karasia srebrzystego, czyli Japończyka (C. a. gibelio), istnieje jeszcze drugi podgatunek k. chińskiego, a mianowicie karaś zlociaty (C. a. auratus), mający taką samą budowę ciała, ale nieco większe łuski (28-28 wzdłuż linii bocznej). Jego udomowiona, barwna odmiana to często hodowana przez akwarystów i wsiedlona przez nich do wielu zbiorników zachodniej Europy "złota rybka".

karas1.jpg

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius ...

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: silnie wygrzbiecone, krępe, spłaszczone bocznie ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest stosunkowo miękki, elastyczny, a jego tylna krawędź jedynie delikatnie piłkcwana. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Ubarwienie: grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem, boki jaśniejsze, żółtawobrązowe, brzuch z do brudnobiałego. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 2,5 kg), maksymalnie 50 cm. Występowanie: od Anglii i Francji po wschodnią Rosję. W wielu krajach wsiedlony. Środowisko: głównie płytkie, obficie zarośnięte stawy, starorzecza, torfowiska, glinianki, jeziora, spokojne odcinki rzek. Tryb życia: jedna z najbardziej plastycznych ekologicznie ryb karpiowatych, znosząca nawet znaczne zanieczyszczenie wód i niedobór w nich tlenu. W zimie zagrzebuje się w mulistym dnie i zapada w coś w rodzaju snu zimowego; również gdy dojdzie do wyschnięcia zbiornika, w którym żyje, potrafi przetrwać ukryty w mule. Rozród: trze się w maju i czerwcu w płytkich, obficie zarośniętych miejscach. Samica składa 150 000-400 000 lepkich jaj, przyklejających się do wodnych roślin. Rozwój zarodkowy trwa 3-7 dni. Pokarm: niewielkie bezkręgowce. a także zjadane wraz z nimi rośliny wodne. Gdzie łowimy: Nagrzane i zarośnięte wody stojące, zwłaszcza starorzecza, stawy, doły potorfowe. Dzięki niespotykanej odporności na niedostatek tlenu (przez pewien czas może się całkiem obejść bez niego) przebywa w całkiem nawet bagnistych bajorkach, gdzie żadna inna ryba nie wytrzyma. W wodach bieżących występuje rzadko. Trzyma się na ogół dna — w warunkach mu odpowiadających najczęściej mulistego. Kiedy łowimy: Od wiosny do jesieni; zimę spędza w odrętwieniu, zagrzebany w mule. Najlepszy okres przypada na lipiec i sierpień. Na ochłodzenie reaguje zaprzestaniem brań. Na co: Wszelkie drobne przynęty roślinne i zwierzęce, najlepsze ochotki i małe czerwone robaczki. Jak łowimy: Z zanętą rozproszoną (twarda więzłaby w mule), przynętą najczęściej umieszczoną kilka centymetrów nad dnem. Sposób brania taki, że wymaga bardzo precyzyjnego obciążenia; w przeciwnym razie może się ono nie odbić na zachowaniu spławika. On sam także przy łowieniu odległościowym zamocowany raczej dwupunktowo, jedynie w obecności przeszkadzających prądów powierzchniowych lepiej przejść na jednopunktowy, chyba że wystarczy zmiana na cięższy. Małe karasie należą do żywych przynęt najczęściej stosowanych, ze względu na dużą żywotność; nie wszędzie jednak wykazują skuteczność.

kaland1.jpg

Nazwa polska: Kalandino Nazwa lacińska: Retilus alburnoi ...

Nazwa polska: Kalandino Nazwa lacińska: Retilus alburnoides Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: ciało smukłe, wydłużone; bocznie spłaszczona głowa o spiczastym pysku z małym, ukośnie ku górze skierowanym otworem gębowym. Duże łuski koliste, 39-46 wzdłuż bocznej. Płetwy piersiowe z 17-18, grzbiet z 10, odbytowa z 10-12 promieniami. Przez krawędź wysokiej, wąskiej płetwy grzbiety wypukła. Zęby gardłowe jednoszeregowe Ubarwienie: grzbiet ciemny, zielonkawy o niebieskawym, metalicznym połysku, pokrywy skrzelowe i boki ciała srebrzyste, górna część pokrywy skrzelowej i żuchwa czarne, brzuch białawy; wszystkie płetwy bezbarwne, przezroczyste. Wzdłuż boków powyżej linii bocznej ciągnie się szeroka, ciemna smuga. Długość 10-12, maksymalnie 15 cm. Występowanie: dorzecza Duero, Gwad i Gwadalkiwiru na Półwyspie Iberyjskim. W greckiej rzece Langados występuje podgala R. a. hellenicus. Środowisko: wody stojące i wolno płyną. Tryb życia: ten osiągający niewielkie ciała gatunek płoci przebywa w spokojnych strefach wody; tworzy nieduże stada przeważnie w przypowierzchniowych warstwach wody. Rozród: tarło w kwietniu i maju; trze się stadami między roślinnością wodną na przybrzeżnych płyciznach. Dopiero po 2-5-0 okresie bezruchu larwy zaczynają pływać wśród roślin. Pokarm: drobne bezkręgowce, także niewielkie skorupiaki i mięczaki, owady wodne oraz ich larwy.

jesadr1.jpg

Nazwa polska: Jesiotr adriatycki Nazwa lacińska: Acipens ...

Nazwa polska: Jesiotr adriatycki Nazwa lacińska: Acipenser naccari Rodzina: jesiotrowate Acipenseridae Rysunek #1 Wygląd: 11-14 płytek grzbietowych, 32-42 ciasno do siebie przylegających płytek bocznych (ponad dwukrotnie tak wysokich jak ich szerokość u podstawy) i 8-11 płytek brzusznych. Ryjowaty, skostniały od strony górnej pysk jest umiarkowanej długości jego długość jest zaledwie równa 1/3 długości głowy; jest on w przedniej części zaokrąglony lub stożkowaty. Stosunkowo długie, gładkie, niepostrzępione i okrągłe na przekoju wąsiki przyłożone wzdłuż pyska nie sięgają jednak brzegu otworu gębowego. Ubarwienie: grzbiet może być żółtawy, ochrowy lub niemal czarny; brzuch, podobnie jak duże płytki kostne jest żółtawy lub brudnobiały. Dlugość: 100-150 cm. maksymalnie do 200 cm, jednak tak duże okazy spotyka się bardzo rzadko. Występowanie: wody przybrzeżne Adriatyku. skąd na tarło wkracza do rzek i potoków Niziny Padańskiej (Padu, Adygi i Tagliamento). Tryb życia: ryba wędrowna, anadromiczna wpływająca na tarło do wód słodkich. Jej biologia pozostaje w dużym stopniu nieznana. Rozród: przed zanieczyszczniem i zabudo większych rzek zlewiska Morza Adriatyckie j. adriatycki docierał w czasie wędrówki r rodczej do środkowego ich biegu, gdzie w kwietniu i maju odbywał tarło na głębszych miejscach o silnym prądzie i piaszczystym i żwirowatym dnie. Uwagi: jesiotr adriatycki był od dawna bar cenioną rybą konsumpcyjną, jednak obe jego populacje są poważnie zagrożone -wie nie obserwuje się już ciągów rozrodczych.

jelec2.jpg

Nazwa polska: Jelec Nazwa lacińska: Leuciscus leuciscus ...

Nazwa polska: Jelec Nazwa lacińska: Leuciscus leuciscus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: zależnie od miejsca przebywania mniej lub bardziej wydłużone, niemal okrągłe na przekroju ciało o niedużej głowie z wąskim, przesuniętym nieco w dolne położenie otworem gębowym. Duże łuski koliste (cykloidalne), 47-53 wzdłuż linii bocznej. Płetwy piersiowe z 16-20, brzuszne z X11, grzbietowa z 10[-12], odbytowa z 10[-11] promieniami; krawędź płetwy odbytowej wcięta. Zęby gardłowe dwuszeregowe 2.5-5.2[3]. Ubarwienie: grzbiet stalowoszary z ołowianym połyskiem, boki żółtawo srebrzyste, brzuch białawy lub lekko szary. Płetwy piersiowe i brzuszne oraz płetwa odbytowa żółtawe do pomarańczowych. Linia boczna jest często od góry i dołu ciemniej obwiedziona. Długość: 15-20, do 25 cm. Występowanie: w Europie na północ od Pirenejów i Alp; brak na Płw. Iberyjskim, Płw. Apenińskim, w Szkocji oraz w zach. i pn. Norwegii, a także w zach. i pd, części Bałkanów. W Polsce pospolity na całym obszarze. Środowisko: głównie wody o wartkim prądzie i piaszczystym lub żwirowatym dnie. Tryb życia: towarzyska, najsprawniej spośród karpiowatych pływająca ryba przebywająca zwykle blisko powierzchni wody. Rozród: tarło od kwietnia do maja. W tym okresie samce są całe pokryte drobną, brodawkowatą wysypką godową. Jaja 2-milimetrowej średnicy przyklejają się do podwodnych roślin lub kamieni. Jelec osiąga dojrzałość płciową pod koniec 3. (rzadziej 2.) roku życia. Pokarm: plankton, skąposzczety, ślimaki, larwy owadów, wodne i spadające na wodę owady, rzadziej części roślin. Gdzie łowimy: Wartkie i czyste rzeczki o dnie twardym, najlepiej piaszczystym, ale i żwirowatym. W mniejszych trzyma się środka koryta, w szerszych — pobliża brzegu. W chłodnych porach woli wodę spokojniejszą i głębszą, latem wypływa na piaszczyste płycizny powyżej przykos, głębszych burt i rynien brzegowych. Żerowanie znaczy często kółkami na powierzchni, a czasem także wyskokami. Kiedy łowimy: Zaczyna już w kwietniu, a nawet wcześniej — tuż po zejściu lodów; bywa pierwszą zdobyczą wiosenną. Najlepszy czas nastaje pod koniec lata. Na co: Białe robaczki, dżdżownice, larwy wodne, kasze, ziarna, bułka, żywe owady, sztuczne muszki. Jak łowimy: Przepływanka na różnych głębokościach, w spokojniejszych odcinkach przybrzeżnych i tuż za większymi głębiami — lekka przystawka. Doskonale też łowi się na sztuczne muchy. Warunkiem powodzenia jest ostrożne zachowanie, ze względu na dużą ostrożność jelca. Z tegoż powodu wyższość wykazują wszelkie metody odległościowe.

jaź.jpg

Nazwa polska: Jaź Nazwa lacińska: Leuciscus idus Rodzina ...

Nazwa polska: Jaź Nazwa lacińska: Leuciscus idus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: wydłużone, nieco wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało o małej głowie z wąskim, nieznacznie skośnie ku górze skierowanym otworem gębowym. Male łuski koliste (cykloidalne), 56-61 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11[-12], odbytowa z 12-13 promieniami; dolna krawędź płetwy odbytowej wcięta lub prosta. Zęby gardłowe dwuszeregowe 3.5-5.3. Ubarwienie: grzbiet zielono- lub czarnoszary, boki jaśniejsze, silnie srebrzycie lśniące, brzuch białawy. Tęczówka oka żółta. Płetwy grzbietowa i ogonowa szaroniebieskie, pozostałe czerwonawe. Długość: 30-40 cm (masa ciała do 1 kg), rzadziej 50 cm i 2 kg, wyjątkowo do 80-100 cm (do 8 kg). Występowanie: szeroko rozmieszczony w Europie od dorzecza Renu na północ od Alp aż po Ural oraz na Zakaukaziu. Środowisko: w większych rzekach (kraina brzany) i połączonych z nimi jeziorach, a także w wodach słonawych. Tryb życia: żyjące zwykle samotnie lub w niedużych stadkach jazie przebywają przeważnie, zwłaszcza pod wieczór, w warstwach przypowierzchniowych wody; kilkukrotnie w ciągu roku gromadzą się w olbrzymie ławice przy dnie rzek lub jezior - dzieje się tak w porze tarła, intensywnego żerowania lub zbierania się na zimowiska. Rozród: tarło w kwietniu i maju. Lepkie jaja (40000-115000 na samicę) przyklejają się do kamieni i roślin wodnych. Pokarm: skąposzczety, drobne skorupiaki mięczaki, larwy owadów i spadające na wodę owady. Gdzie łowimy: Środkowe biegi większych rzek, kanały i przepływowe jeziora. Wrażliwy na zanieczyszczenie wody, przebywa często przy ujściach czystych dopływów. Lubi także pobliże brzegu porośniętego drzewami i krzewami, z których raz po raz na powierzchnię opada jakiś kąsek. Trzyma się również okolic główek. Wiosną i jesienią woli głębie, latem wypływa w miejsca płytsze, o niezbyt prądzie szybkim. Kiedy łowimy: Żeruje cały rok, także spod lodu. Najlepsze wyniki osiąga się w maju, a potem w końcu sierpnia i we wrześniu, kiedy to bierze przez cały dzień. Latem tylko z rzadka ożywia się w południe; normalnie pozostają głównie ranki i wieczory. Na co łowimy: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, z tych drugich szczególnie groch. Żywe owady. Sztuczne muszki. Małe błystki obrotowe, w zimie — podlodowe. Jak łowimy: Przede wszystkim niezbędna jest ostrożność, począwszy od cichego zachowania na brzegu czy w łodzi, unikania ubioru kontrastującego z otoczeniem, po ciche zarzucanie wędki. Haczyk dobrze jest chować nawet w przynęcie, z której normalnie grot się wystawia. Wszelkie odmiany przepływanki, przystawka, sztuczna mucha sucha i mokra, na dotyk (głównie w czerwcu), spinningowanie. Pomarańczowa odmiana jazia, zwana złotą orfą, bywa hodowana dla ozdoby stawów parkowych.

jazgarz1.jpg

Nazwa polska: Jazgarz Nazwa lacińska: Gymnocephalus cern ...

Nazwa polska: Jazgarz Nazwa lacińska: Gymnocephalus cernua Rodzina: okoniowate Percidae Rysunek #1 Wygląd: nieco wygrzbiecone ciało o tępym pysku (o długości równej średnicy oka lub krótszym) i szerokim czole. Na spodzie głowy okrągłe, płytkie dołki śluzowe. Pokrywa skrzelowa z długim, silnym kolcem, kość przedpokrywowa z krótkimi kolcami. Drobne łuski grzebykowate, 35-40 w rzędzie wzdłuż boku. Płetwa grzbietowa dwuczęściowa; jej przednia część z 12-16 twardymi, ciernistymi, tylna z 11-15 miękkimi promieniami; płetwa odbytowa z 2 cierniami i 5-6 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet i boki oliwkowo- lub szarozielone z nieregularnie rozmieszczonymi ciemnymi plamami, pierś czerwonawo opalizująca, brzuch biało- lub jasnozielony, płetwy grzbietowa i ogonowa z rzędami ciemnych plamek. Długość: 12-15, do 25 cm. Występowanie: w Europie na północ od Pirenejów i Alp od Anglii i północnej Francji do Morza Białego, Uralu i Morza Kaspijskiego. W Polsce w wodach śródlądowych na całym obszarze, szczególnie licznie na pojezierzach północnych, oraz w zalewach Wiślanym i Szczecińskim, rzadszy w przybrzeżnych wodach Bałtyku. Środowisko: w średnim i dolnym biegu rzek, przydennych warstwach jezior na średniej głębokości, w zalewach i portach. Tryb życia: niewymagająca ryba przebywająca zwykle stadkiem w głębszych miejscach. Rozród: tarło od marca do maja; jaja są składane na przybrzeżnych płyciznach w postaci galaretowatych sznurów i bryłek na kamieniach, rzadziej roślinach wodnych. Wyląg po upływie 8-12 dni. Pokarm: bezkręgowce, ikra i wyląg ryb. Gdzie łowimy: Przy dnie, najchętniej twardym, piaszczysto - żwirowym, w wodach czystych i dobrze natlenionych, zwłaszcza powoli płynących; również w mulistych łachach Kiedy łowimy: Przez cały rok, bez względu na porę dnia; o zmroku brania ustają. Na co łowimy: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce, zwłaszcza dżdżownice i podobne do nich skrawki mięsa. Jak łowimy: Na lekką wędkę spławikową. Zacinać trzeba natychmiast, w przeciwnym razie połyka haczyk bardzo głęboko. Ta żarłoczność sprawia, że potrafi nie dopuścić do przynęty żadnej innej ryby. W takich przypadkach nie pozostaje nic innego jak przejść na przynęty roślinne, albo na inne miejsce. Jeśli pominąć jego znaczenie jako łatwej zdobyczy pocieszenia, to wędkarski pożytek ogranicza się do wykorzystania jako świetnej przynęty - zwłaszcza na sandacze i węgorze, ale także na szczupaki i sumy.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin