Archiwum II Wojny Światowej

Na początku 1945 roku na wyspie Föglö zostało znalezione ciało niemieckiego oficera, kapitana U-Boota U-745, lecz nikt nie potrafił ustalić, co stało się z samym okrętem. Przez blisko 70 lat losy jednostki pozostawały tajemnicą. Dopiero niedawno, po dekadzie intensywnych badań prowadzonych przez fiński zespół nurków z klubu Badewanne, zagadka została rozwikłana. Rozwiewają oni mit fińskiego stawiacza min Louhi, o którym się mówiło, że został zatopiony przez własną minę oraz odkrywają wrak okrętu podwodnego, który według niektórych sceptyków nigdy nie istniał.

Gatunek: Film dokumentalny
Rok produkcji: 1998
Czas trwania: 30 minut

Podtytuł: INTELIGENCJA POLSKA W WARSZAWIE 1939-44

Film dokumentalny
Produkcja: Polska
Rok produkcji: 1998
Dane techniczne: Barwny. 2 części x ok. 55 min.

Dwuczęściowy film przedstawiający życie kulturalne Warszawy pod niemiecką okupacją.
Ekipa
Reżyseria: Jerzy Diatłowicki, A. Marek Drążewski
Scenariusz: Jerzy Diatłowicki, A. Marek Drążewski
Produkcja wykonawcza: Studio Filmowe Kalejdoskop

Część 1
27 września 1939 roku Warszawa padła. Niemiecki okupant dość szybko podjął działania zmierzające do propagandowego oddziaływania na polską ludność, obniżenia jej poziomu intelektualnego, wyjałowienia życia kulturalnego.
Już w styczniu 1940 roku w prasie podziemnej pojawiły się wezwania do bojkotu oficjalnych imprez. Wydrukowano wtedy "dekalog moralności obywatelskiej", który zabraniał bywania w kinach i teatrach oraz czytania wydawanej przez Niemców polskojęzycznej prasy, nazywanej gadzinową. W środowiskach artystycznych obowiązywał zakaz angażowania się do oficjalnych teatrów, grania w filmach i w ogóle współpracy z Niemcami w jakiejkolwiek formie. Ten zakaz nie dotyczył jedynie kawiarni, które dały możliwość występowania i tworzenia całej plejadzie aktorów, piosenkarzy i muzyków. Wielu jednak zrezygnowało z działalności twórczej. Kiedy w kinach pojawiły się filmy nakręcone przez polskich twórców jeszcze przed wojną, lecz nie ukończone, a zmontowane przez Niemców, przed kasami ustawiały się długie kolejki. Powodzenie miały też dobre filmy niemieckie. Nie pomagało hasło "tylko świnie siedzą w kinie". Wielu aktorów, i to wyśmienitych, złamało zakaz. W Teatrze "Komedia" grali: Maria Maliszewska, Kazimierz Junosza-Stępowski, Andrzej Szalawski. Reżyserował Roman Niewiarowicz. Znaleźli się też tacy, którzy zagrali w ewidentnie antypolskim filmie "Heimkehr". Kupowano również prasę, także gadzinówkę "Nowy Kurier Warszawski" i pornograficzną "Falę". Dlaczego? Jeśli przyjmie się, że nie wszyscy znali "dekalog moralności obywatelskiej", jako że konspiracyjne zakazy kolportowano konspiracyjnymi drogami, to jednak nawet ci, którzy go znali, przynawali się do odstępstw. Nie zawsze mogli sobie odmówić przyjemności zobaczenia dobrego spektaklu czy filmu, wychodząc z założenia, że raz to nie grzech. Ponadto w biedującej stolicy, wymęczonej latami okupacji, przyjemnie było oderwać się od spraw wojny, zabiegania o byt, i posiedzieć w ciepłym pomieszczeniu bez lęku przed łapanką. Czy tylko dlatego? O ofercie kulturalnej w Warszawie, o postawach, bojkotach i zakazach oraz ich przyczynach i konsekwencjach mówią przed kamerą: historycy, aktorzy i inni.
http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/4211362