Chrześcijanin, a szabat.pdf

P-10 napisano 5.02.2015 14:42

Jeśli wziąć pod uwagę specyfikę języka, to do wszelkiej dokumentacji sporządzanej w Jidysz należy podchodzić z dystansem. Nie należy też zapominać że owe zapisy często powstawały na podstawie relacji różnych pośredników i czasami już po śmierci Jezusa. Teksty wielokrotnie tłumaczone na różne języki już choćby z tych powodów nie mogą być traktowane jakby pochodziły bezpośrednio od Boga. Sabat=materializm, a to zdaje się być sprzeczne z logiką.

TematZamkniety napisano 10.05.2011 23:05

Wydaje mi się, że Chrystus Pan nie unieważnił Sabatu, byłby to policzek dla Ojca, dla Jego Imienia... Pan Jezus chciał jednak, aby kalecy czy chorzy również składali pokłon Bogu, ale nie z potrzeby Prawa, tylko serca. Jak się kończy księga Izajasza? Pan mówi, że każdy przyjdzie złożyć Mu pokłon. W moim życiu uczynił tak wiele, że nie będę zwlekał... To jest prawdziwy Sabat. To, gdy zdajesz sobie sprawę, iż Pan uczynił Twoje życie, dał Tobie dom, spłacił rachunki - mhm, Ty już dobrze wiesz jakie, Ty i Bóg;) Podobnie zbiega się symbolika kościołów apokaliptycznych, siedmiu okresów, które dzielą nad od Pana... w których działa Duch święty, płonący w siedmiu świecznikach... A gdzie są świeczniki? W dłoni Jezusa Chrystusa, Króla królów. Ok, to tyle... chyba... najprawdopodobniej. Pozdrawiam!;)

TematZamkniety napisano 10.05.2011 22:47

Pan wypisał w Tobie swój święty charakter i Jego pióro, Jego słowo wciąż Cię uświęca. Uważam, choć jest to tylko moje prywatne zdanie, że potraktowałeś Sabat per nogam, jakbyś nie wziął pod uwagę, że jednym jest odpoczywać w Panu, uświęcać się, pielęgnować swe czyste szaty, nowo narodzony umysł, a drugim jest uświęcić imię Pana... a przecież Sabat, to nie byle dzień. Chwal Pana każdego dnia, bo cóż piękniejszego, odpoczywaj w Nim w każdej chwili, bo nic bardziej słodkiego, ale gdzie się zapodziało miejsce dla Tego (pod względem aspektu), który przez sześć dni pracuje w naszym życiu (bo chyba nie sądzimy, że mamy własne zasługi, jakiekolwiek?), a siódmego dnia Pragnie, by człowiek pozwolił Panu "odpocząć"... aby serce człowieka przybiegło do Pana i powiedziało: Pan działa w moim życiu! On stworzył świat, On jest Królem, On godny jest chwały i pełny jej szlachetnego blasku. Po co zachowywać Sabat? Z miłości. Czy świat bez proroków jeszcze rozumie i pamięta, że sługa jest tak bardzo kruchy i niezdarny w obliczu Pana, iż jego imię w tym Świetle wygląda jak zakrwawiona szmata? A Sabat wiąże się z potrzebą serca, z potrzebą oddania Panu specjalnego hołdu - Bez Ciebie mój Wspaniały Dawco Miłości nic zrobić nie mogę, to Ty pracujesz, to Ty mnie wybawiasz z paszczy ciemności, to Tobie należy się chwała, ja jestem vanitas, marność nad marnościami... I moim zdaniem właśnie taką rozkoszą był Sabat, i nadal nią jest. Zbawieni z łaski, a nie dlatego, że zachowują Prawo. Oby nie zabrzmiało to tak, jak gdybym coś Ci zarzucał, broń Boże!, jednak tutaj się odkrywa cecha charakteru sługi - bo przecież znasz Słowo - który napoił się wiedzą o Panu i jeszcze się zastanawia lub wręcz neguje, że hołd dla Króla królów, to jak okrzyk małego sługi: jesteś Ojcem i Najlepszym Przyjacielem, ale także Życiodajnym Monarchą i Władcą, przed Tobą drżą kolana dębów i studzą się piekielne arterie wulkanów.