Za granicą

Muezza to ukochany kot Mahometa, został uwieczniony w wielu opowieściach o życiu proroka. Podobno wygłaszał kazania z futrzastym przyjacielem na kolanach, a wodą z miski, z której zwierzę piło, odprawiał ablucje. Najbardziej znana jest jednak historia mówi o tym, jak Mahomet, chcąc przystąpić do modlitwy, zauważył kota śpiącego na rękawie szaty. Prorok ostrożnie, by nie zbudzić towarzysza, odciął rękaw i odprawił modły z odsłoniętym ramieniem. Inna legenda opowiada o pogryzieniu Mahometa przez wściekłe psy. Prorok zdołał schronić się w jaskini, ale był już bliski śmierci, gdy odnalazł go Muezza. Kot troskliwie wylizał rany i został przy człowieku aż do jego wyzdrowienia. Jednym z najsławniejszych posiadaczy kotów był wszechstronny artysta Leonardo da Vinci, powiadal on nawet, że nawet najmniejszy kot jest arcydziełem. Ogromnym miłośnikiem kotów był również francuski kardynał Richelieu. Miał on kilkanaście zwierzaków, którym poświęcał wiele czasu i bawił się z nimi niemal każdego dnia. Kardynał Richelieu – do tego stopnia kochał swoje 14 kotów, że w testamencie zapisał im dużą część majątku. Były to także ulubione zwierzęta polityków. Winston Churchill był właścicielem dwóch kotów – Nelson otrzymał imię po słynnym brytyjskim admirale, a Jock spał ze swym panem i towarzyszył mu przy posiłkach – podobno premier nie zaczął obiadu, gdy nie było przy nim Jocka.


Kot Humprey to jeden z najsłynniejszych politycznych kotów, przez całe swoje życie cieszący się wielkim szacunkiem i uznaniem. Łowił myszy dla samej Margaret Thatcher, a później Johna Majora i Tony’ego Blaira. Słynny rezydent Downing Street 10 w Londynie pozował do zdjęć z najpotężniejszymi ludźmi w Wielkiej Brytanii. Kot oficjalnie spełniał rolę szczuro i myszołapa, ale w rzeczywistości był także wizytówką i maskotą siedziby brytyjskiego premiera. Swoją „służbę” pełnił od października 1989 do 13 listopada 2003 roku, a więc w okresie rządów Margaret Thatcher, Johna Majora oraz w początkach urzędowania Tony’ego Blaira. Jego praca była o tyle potrzebna, że stare, zaniedbane budynki rezydencji przy Downing Street nawiedza plaga gryzoni. Wagę funkcji Humphrey’a (a wcześniej jego poprzednika, Wilberforce’a) podkreślało m.in. dokładne rozliczenie wydatków na czworonożnego łowcy – jego utrzymanie kosztowało rocznie 100 funtów szterlingów, z których większość przypadała na karmę – oraz zapożyczenie imienia od telewizyjnego wzorowego urzędnika, bohatera seriali „Yes, Minister” („Tak jest, panie ministrze”) oraz „Yes, Prime Minister” („Tak jest, panie premierze”).


Kociemu urokowi nie mogli oprzeć się także prezydenci USA. Prezydenccy ulubieńcy bywali często najpopularniejszymi mieszkańcami Białego Domu i często służyli ocieplaniu wizerunku głowy państwa. Pierwszym kotem, który zamieszkał w Białym Domu był Tabby, kot syna Abrahama Lincolna. Później prezydent przygarnął jeszcze trzy bezdomne kociaki, które znalazł w środku zimy. Koty pojawiały się w Białym Domu przeważnie za sprawą dzieci prezydenckiej pary. Troskliwi ojcowie przeważnie zgadzali się na przygarnięcie zwierzaków a nawet zamieszkanie z nimi w głównej rezydencji. Czasami koty były prezentem od przybywających do Waszyngtonu dygnitarzy, jak kot o imieniu Siam prezydenta Rutherforda B. Hayesa, podarowany mu w 1878 r. przez amerykańskiego konsula w Bangkoku. Uważa się, że był to pierwszy kot syjamski jaki dotarł do Stanów Zjednoczonych. Oprócz Hayesa posiadaczami kotów byli m.in. Theodore Roosevelt, Calvin Coolidge, Woodrow Wilson, John F. Kennedy, Gerald Ford, Jimmy Carter, Ronald Reagan, Bill Clinton i George W. Bush. Od czasów kocicy syjamskiej Misty Malarky Ying Yang należącej do córki Jimmy’ego Cartera, w Białym Domu nie mieszkał żaden kot. Dopiero w 1993 r. za kadencji Billa Clintona w Białym Domu pojawił się czarno-biały kot Socks. Słynął z zawadiackiego charakteru i lubił pokazywać kto tu rządzi, nawet na oficjalnych spotkaniach prezydenta. Kamery zarejestrowały kiedyś bójkę Socks z labradorem Clintonów, Buddym, podczas konferencji prasowej w Białym Domu. Socks wraz Buddym doczekali się własnej biografii w postaci książki dla dzieci „Dear Socks, Dear Buddy” napisanej przez Hillary Clinton. Socks został adoptowany w 1991 roku, po tym jak wskoczył w ręce Chelsea Clinton, gdy ta wracała do domu z lekcji pianina. Gdy Clinton został prezydentem kraju, Socks wprowadził się z całą rodziną do Białego Domu, gdzie był przez wiele lat jedną z głównych atrakcji. Co prawda od 1997 roku jego pozycja nieco osłabła na korzyść psa Buddy’ego, lecz nadal był ulubieńcem dużej części pracowników Białego Domu.


Kot Sock stał się bodajże najczęściej fotografowanym zwierzęciem na świecie. Rezydent Białego Domu poruszał się po całej rezydencji bez żadnych ograniczeń, przy okazji wdzięcznie pozując tłumom fotoreporterów. Socks tak się przywiązał do pięknej posiadłości, że został w niej nawet dłużej niż opiekunowie i mieszkal u dawnej sekretarki Clintona. Zginął potrącony przez samochód w 2002 roku.


Pierwszy Kot Ameryki miał zostać bohaterem gry komputerowej, w której walczyłby ze szpiegami i politykami, ratując świat m.in. przed katastrofą nuklearną. Gra nie ukazała się z powodu bankructwa producenta, więc Socks musiał zadowolić się sławą z opublikowanego w 1993 roku komiksu „Socks Goes to Washington: The Diary of America's First Cat” („Socks jedzie do Waszyngtonu: Dziennik Pierwszego Kota Ameryki”), z udziału w talk-show Larry King Live oraz serii znaczków pocztowych Republiki Środkowoafrykańskiej. Również następca Blilla Clintona posiadał kota. Ukochanym zwierzakiem rodziny Bushów, oprócz czarnego teriera szkockiego o imieniu Barney i angielskiej Springer spanielki Spot, była czarna kocica India „Willie” Bush. Swoje imię zawdzięcza przezwisku byłego gracza drużyny baseballowej „Texas Rangers”, Rubenowi Sierra, nazywanego El Indio. Kotka towarzyszyła Bushom przez ponad 10 lat. Koty ma także wiele gwiazd. Właścicielami tych zwierzaków są między innymi posiadaczka kota bengalskiego o tajemniczym imieniu Śmichami-chichami Nicole Richie, Kate Beckenbauer, mieszkająca z rudym kociakiem, a także Jennifer Gardner i Ben Affabile, którzy przygarnęli kotka dla swoich dzieci.


Aktorka Vivien Leigh, znana przede wszystkim z roli Scarlett O’Hary w filmie „Przeminęło z wiatrem”, miała dwie wielkie namiętności – film i koty syjamskie. Przez całe życie aktorka miała 16 kotów tej rasy. W podróżach zawsze towarzyszył jej kot o imieniu New (Nowy). Mąż Vivien Leigh, Laurence Olivier, przywiózł kotu z Francji elegancją obrożę ozdobioną małymi pozłacanymi dzwoneczkami. Nowy niestety zakończył życie pod kołami samochodu. Kolejnym syjamem aktorki był Boy. Gwiazda dostała go w prezencie od Oliviera po swojej dziewięciomiesięcznej podróży po Australii. Jednym z ulubionych kotów Vivien Leigh był Poo Jones. Mieszkał razem z aktorką do jej śmierci w 1967 r. Był z nią do ostatnich chwil, kiedy aktorka zmarła na gruźlicę.


Kate Beckinsale jest prawdziwą miłośniczką kotów. Razem z nią w jej posiadłości mieszka mały, psotny Clive. Na początku tego roku mały pupil miał przykry wypadek. Skacząc po domu na meblach, potrącił palącą się świecę. Na szczęście dla Clive'a skończyło się na lekkim poparzeniu. Aktorka od razu zawiozła kotka do weterynarza. Diagnoza brzmiała: "Nic mu nie będzie. Trzeba go tylko mocno przytulać!".


Raymond Chandler – amerykański twórca kryminałów traktował swoją kotkę perską jak „osobistą sekretarkę”.


Dantes – XVIII wieczny francuski poeta miał kotkę, która trzymała mu w łapkach świecę, kiedy ten pracował. Dzięki takim wyczynom kotka stała się sławna w całym świecie i opisywał ją nawet warszawski Monitor z 1797 roku. Karol Dickens – miał kotkę, która potrafiła wyczuć zmęczenie swojego opiekuna i łapką gasiła świecę, kiedy ten kończył pracę. Od początku była kotem literackim, ponieważ przyszła na świat w pracowni pisarza. Williamina bo tak sie nazywala była bardzo przywiązana do swojego pana i kiedy tylko miała okazję, wślizgiwała się do jego gabinetu i mościła u stóp swojego pana. Kiedy Williamina urodziła młode, miała w zwyczaju przenosić je z kuchni do pokoju swojego pana i kłaść je u jego stóp. Szczególnie spodobało się pisarzowi kocię, które było głuche. Dickens nazwała je Master’s Cat (Kot Swojego Pana) i jako jedynemu pozwalał mu przesiadywać w swoim gabinecie. Kociak, chcąc zwrócić na siebie uwagę zajętego pana i zachęcić go do zabawy, często gasił łapką płomień świecy stojącej na biurku pisarza. Pomysłowy kot tak spodobał się znajomej Diceknsa, Eleanor Poe Barlow, że postanowiła uczynić go narratorem opowiadania „The Master’s Cat: The Story of Charles Dickens as Told by his Cat”. Jest to oryginalna biografia Charlesa Dickensa, opowiadana z punktu widzenia jego kota.


Thomas Stearns Eliot – brytyjski poeta i dramaturg. Został nagrodzony literacką nagrodą Nobla. Przeszedł do historii jako twórca wierszy, które do dziś są śpiewane w musicalu „Koty”. Jurij Gagarin – dwa razy w tygodniu sprowadzał samolotem specjalną karmę z Paryża dla swego ulubionego persa. Ernest Hemingway – zakupił krowę, aby mieć mleko dla swych 40 kotów. Tym najukochańszym pozwalał jeść przy stole. Ernest Hamingway słynął z wielkiej miłości do zwierząt, w tym także do kotów. W domu w Kay West na Florydzie pisarz miał ich około pięćdziesięciu. Większość z nich pochodziła z domowej hodowli. W wyniku krzyżowania między sobą osobników blisko spokrewnionych dochodziło do mutacji, zwanej polidaktylią (wielopalczastością). Pierwszy zmutowany kot miał 6 palców u jednej łapy. Hamingway uważał, że wielopalczaste koty przynoszą szczęście, dlatego poszerzał swoją hodowlę o kolejne mutacje. Kotów było w pewnym momencie tak dużo, że trudno było spamiętać ich imiona, dlatego pisarz dzielił je na grupy w zależności od cech wyglądu na koty bokserskie, sześciopalczaste, kciukowe, koty w zimowych butach, koty w rękawiczkach, koty Hemingwaya lub koty z podwójną łapką.


Freddie Mercury - często się pokazywał w kurtce, na której były uwiecznione wszystkie jego koty. Miał kilkoro ulubieńców, rozpieszczał je do niemożliwości, a kocicy imieniem Delilah poświęcił nawet piosenkę (na ostatniej płycie „Innuendo”, 1991).


Słynna brytyjska piosenkarka lat 60, Dusty Springfield, kochała koty niemal tak bardzo jak muzykę. Jej koty, Malaysia i Nicholas, były przez lata jej najbliższymi przyjaciółmi i pocieszycielami w trudnych chwilach jakie przeżywała w związku ze swoją homoseksualną orientacją i późniejszą chorobą nowotworową. Była z nimi tak zżyta, że gdy w 1990 r. przeprowadzała się ponownie ze Stanów do Wielkiej Brytanii, najpierw spędziła jakiś czas w Amsterdamie, aby oszczędzić swoim ulubieńcom przymusowej kwarantanny wymaganej przez brytyjskie prawo. Niedługo potem pod kołami samochodu zginęła kotka Malaysia. Piosenkarka poświęciła jej album Reputation, pisząc słowa: „Oby we wspaniałym legowisku w niebie starczyło miejsca dla nas wszystkich”. Od tamtej pory został jej tylko Nicholas. Przed swoją śmiercią w 1999 r., gwiazda powierzyła go w opiekę swojej przyjaciółce, Lee Everett-Alkin. Według zapisu w testamencie, Nicholas miał być karmiony importowanym pokarmem dla niemowląt, spać w legowisku wyściełanym szlafrokiem Dusty, a przed zaśnięciem miały mu być odtwarzane jej nagrania. Lee Everett-Alkin dotrzymała tych obietnic, a nawet przeniosła dwumetrowy domek dla kotów do swojego domu.


Wolgfang Amadeusz Mozart – hodowca psów i kotów. Edgar Allan Poe – autor mrocznych opowiadań, często przedstawiał koty jako zwierzęta złowrogie. Muzą zbioru opowiadań „Czarny kot” była kotka pisarza, Catarina. Miłośnikami kotów byli również: car Rosji Piotr Wielki, Abraham Lincoln i Jerzy Waszyngton, Włodzimierz Lenin, Marcin Luter, Maurycy Ravel. Za to kotów bał się… wielki wódz Napoleon." Izaak Newton wielki fizyk mieszkał z kilkoma kotami, które bardzo lubił, zależało mu także na ich niezależności, więc wyciął w drzwiach dwie dziury – dla mniejszych i dorosłych pupili. Dopiero po fakcie zrozumiał, że wystarczyłaby jedna, duża. Miłośnikiem kotów był także biolog i chemik Ludwik Pasteur. Według jego badań kot jest najczystszym ze zwierząt, najbardziej odpornym na bakterie i wirusy. Skąd pochodzi pieszczotliwe słówko: kotusiu? Od brytyjskiej królowej Wiktorii, która tak uwielbiała swoje koty, że kotkami nazywała także ludzi. Jej ukochana kotka, White Heather przeszła w spadku na syna monarchini – króla Edwarda VII. Angielski pisarz Mark Twain nazwał swoje pupile Appolinaris i Zoroaster. Spytany, skąd te wymyślne imiona odpowiedział, że jego dzieci muszą się jakoś przyzwyczajać do używania trudnych słów.


Tygrys, kocur Alberta Einsteina wpadał w depresję zawsze, gdy padało. Fizyk bardzo lubił kota i martwił się, że nie może poprawić mu humoru. Lata po śmierci Tigera powiedział: Człowiek musi tak długo pracować, by o nim pamiętano. A kocur był ze mną przez chwilę, a latami wspominam go w deszczowe dni. Najbardziej długowiecznym ze znanych kotów jest Taki – czarny kot perski, pupil amerykańskiego twórcy kryminałów Raymonda Chandlera. Kot przeżył u boku swego pana 26 lat.
Biało-czarny kot papieża emeryta Benedykta XVI ma na imię Chico. Jako, że zwierzętom nie wolno mieszkać w Watykanie, kot został w domu papieża w Tybindze. Roger Mahony, arcybiskup Los Angeles mówi: „Ludzie opowiadają, że papież kocha koty. To nieprawda. Papież uwielbia koty”. Kot bylego papieża Benedykta XVI został tez narratorem biografii swojego pana – pióra Jeanie Perygo. Skierowana do dzieci historia ukazała się w 2007 roku i opowiada o duchowym przywódcy katolików widzianym oczami małego kota.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder