Psalms_Scroll. Zwój psalmów.jpg

greki / Qumran / Rękopisy z Qumran / Psalms_Scroll. Zwój psalmów.jpg

Download: Psalms_Scroll. Zwój psalmów.jpg

Pobierz

131 KB

(983px x 463px)

Fotografia znalezionego w 11 grocie w Qumran fragmentu Zwoju Psalmów (11QPsa).
Wikimedia Commons.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

greki

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Esseńczycy - jedno z żydowskich stronnictw religijnyc....htm

Esseńczycy (essenizm) – jedno z żydowskich stronnictw religijnych (obok faryzeuszy i saduceuszy i ewentualnie jeszcze zelotów), a w szerszym rozumieniu ruch religijno-społeczny, działający w drugiej połowie tzw. okresu Drugiej Świątyni (ok. 515 r. p.n.e. – 70 r. n.e.), czyli w latach ok. 152 p.n.e. – 70 n.e. Nie jest do końca wyjaśniona kwestia etymologii nazwy 'esseńczycy'. Bezpośrednio określenie to pochodzi z języka greckiego: essenoi (albo essaioi), co jest najprawdopodobniej odpowiednikiem aramejskich rzeczowników: hasen i hasayya, które odpowiednio oznaczają „milczący” i „pobożni”, albo według innych badaczy: aseya (lub asayya – hassaya) – „uzdrowiciele”. Spis treści 1 Bibliografia 2 Historia 3 Charakterystyka i poglądy 4 Zobacz też Bibliografia Qumran Do roku 1947 (tj. do odkryć w Qumran i okolicach) zasadnicze informacje o esseńczykach pochodziły od trzech autorów antycznych: Józefa Flawiusza, Filona Aleksandryjskiego i Pliniusza Starszego. Od roku 1947, kiedy to w Qumran i okolicznych grotach zaczęto odkrywać rękopisy z okresu od poł. II w. p.n.e. do 68 r. n.e., dysponujemy znacznie szerszym materiałem porównawczym odnośnie esseńczyków i nie tylko. W zasadzie odkryte pisma nie wyjaśniły do końca problematyki początków ruchu esseńskiego ani charakteru wspólnoty qumrańskiej, która niekoniecznie musiała być tożsama z esseńczykami. O esseńczykach wspominali również późniejsi pisarze antyczni, zwłaszcza związani z historiografią chrześcija... Zobacz też[edytuj] Qumran Rękopisy z Qumran Źródło „http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Esseńczycy&oldid=33678690” (Fragment)

800px-Part_of_Qumran_Copper_Scroll. Miedziany Zwój.jpg

Fragment Miedzianego Zwoju znalezionego w trzeciej groci ...

Fragment Miedzianego Zwoju znalezionego w trzeciej grocie w Qumran. na Qumran - Copper Sceoll. Domena publiczna.

Miedziany Zwój – jedyny zwój nie napisany na papirusi....htm

Miedziany Zwój (3Q15) – jedyny zwój nie napisany na papirusie, bądź pergaminie, który znaleziono wśród rękopisów z Qumran. Odkryty w grocie nr 3 zwój wyróżnia się tym, że tekst wytłoczono na płacie miedzianej blachy z domieszką cyny[1]. W przeciwieństwie do innych manuskryptów nie zawiera on tekstów literackich, ale listę miejsc, w których ukryto złote i srebrne przedmioty[2]. Spis zawiera 64 skrytki wypełnione ponad 4,5 tysiącami talentów złota. Badacze opisywaną ilość cennego kruszcu szacują na ok. 70–200 ton[3]. Od pozostałych rękopisów odróżnia go jeszcze język, forma i data powstania. Obecnie zwój znajduje się w Muzeum Archeologicznym w Ammanie w Jordanii[4]. Spis treści 1 Historia 1.1 Datowanie 1.2 Język i styl 2 Treść zwoju 3 Teorie 4 Zobacz też 5 Przypisy 6 Bibliografia 7 Linki zewnętrzne Historia Zwój został odkryty przez archeologów 14 marca 1952 roku w grocie nr 3 niedaleko ruin Qumran w Izraelu[5]. Znajdował się na dwóch rolkach, a ponieważ był ostatnim z 15 zwojów odkrytych w tej jaskini, nadano mu numer 3Q15. Po odnalezieniu metal był tak skorodowany, że nie można było go rozwinąć w konwencjonalny sposób nie ryzykując, że rozsypie się w pył[3]. Kilka lat później John Marco Allegro, za zgodą innych naukowców zabrał zwój do Anglii, gdzie profesor Henry Wright Baker z College of Technology w Manchesterze, podzielił go na 23 pasy[6]. Wtedy też stało się jasne, że obie rolki są częścią tego samego dokumentu. Allegro, który nadzorował otwarcie zwoju, natychmiast przepisał jego zawartość. Oficjalnym tłumaczeniem tekstu zajął się ks. Józef Milik, polski biblista i poliglota. To on pierwszy uznał, że zwój jest dziełem esseńczyków, choć prawdopodobne nieoficjalnym. Uważał też, że jego zawartość nie jest faktycznym opisem historycznym, ale folklorystycznym. Później zmienił swoje przypuszczenia, kiedy okazało się, że nie ma żadnych dowodów na to, że zwój był wytworem esseńczyków. Uważał, że nie pochodzi on z ich społeczności, chociaż został znaleziony w Qumran. W rezultacie wysnuł tezę, że był on osobnym depozytem, pozostawionym tam wraz z upływem czasu[5]. Chociaż oficjalnym tłumaczeniem zwoju zajmował się Milik, to Allegro nie był zadowolony z powolnego tempa prac i chciał opublikować własną wersję, ale nie zgadzali się na to jego przełożeni. W 1957 roku jordański dyrektor antyków zgodził się na publikację. Jednak po zmianie dyrektora i otrzymaniu ponownej zgody[7], Allegro czekał jeszcze na akceptację Milika. W końcu w 1960 r. wydał „Skarb Miedzianego Zwoju”, w którym zamieścił tłumaczenie tekstu z odręcznymi transkrypcjami zwoju. Dwa lata później Milik wydał oficjalne wydanie, w którym również znalazły się odręczne rysunki ale z czarnobiałymi fotografiami[8]. Bardziej precyzyjne zdjęcia wykonano w 1988 roku. W latach 1994 – 96 przeprowadzono szczegółową konserwację i badania zwoju, łącznie z oceną korozji. Sporządzono również jego kopię, prześwietlono promieniami rentgenowskimi i oczyszczono... Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Miedziany_Zwój&oldid=44257111” (Fragment)

Dokument Damasceński – rękopis znaleziony w 1896 roku ....htm

Dokument Damasceński – rękopis znaleziony w 1896 roku przez Salomona Szechtera w genizie Synagogi Ben Ezry w Kairze. Fragmenty tego rękopisu znaleziono również w grotach 4, 5 i 6 wśród rękopisów z Qumran (rękopisy: 4Q265-273, 5Q12 i 6Q15). Dokument ten pochodzi z II lub I wieku p.n.e. Spis treści 1 Opis 2 Znaczenie dokumentu 3 Zobacz też 4 Przypisy 5 Bibliografia Opi Dokument ten opisuje historię nieznanej wcześniej historykom sekty żydowskiej zwanej dziś Esseńczykami. Była ona kierowana przez Mistrza Sprawiedliwości. Dokument zawiera szczegółowe przepisy organizujące życie Esseńczyków. Ponieważ w pewnym miejscu nakazuje wyznawcom „ucieczkę do Damaszku” został on nazwany właśnie Dokumentem Damasceńskim. Na tej pustyni wyznawcy sekty mieli zawrzeć „nowe przymierze”. Według tego rękopisu sekta ta uważająca siebie za jedyną spadkobierczynię tradycji żydowskiej została założona przez Mistrza Sprawiedliwości około roku 196 p.n.e. Jej członkowie prześladowani przez kapłanów udali się do „ziemi damasceńskiej” i zawarli „nowe przymierze”. Mistrz Sprawiedliwości zmarł lub został zabrany do nieba a jego naśladowcy oczekiwali jego powrotu w czasach ostatecznych. Dokument składa się z dwóch części: tzw. Upomnień, stanowiących wykład religijnych poglądów grupowania, oraz Praw – zbioru reguł i szczegółowych przepisów dotyczących wewnętrznej organizacji gminy, a także jej urzędów[1]. Znaczenie dokumentu Obecnie uznaje się, że sekta powstała w okresie panowania dynastii Hasmoneuszy w czasie gdy hierarchia świątynna uległa korupcji co dotyczyło również obejmowania rządu arcykapłana. Królestwem w tym okresie wstrząsały częste wojny. Sami zaś Machabeusze nie pochodzili z rodu króla Dawida, co w oczach współczesnych odbierało im prawo do tronu. Mogło to doprowadzić do buntu części religijnych Żydów, którzy odmówili legitymizacji władzy królewskiej oraz hierarchii świątynnej. Po publikacji tego dokumentu Samuel Szechter twierdził, że owa sekta dysponowała również własnymi tekstami liturgicznymi oraz zwartą strukturą organizacyjną. Odkrycia rękopisów znad Morza Martwego zawierające wzmianki o Mistrzu Sprawiedliwości a także znaleziona tam reguła zakonna przypominająca tę opisaną w Dokumencie Damasceńskim oraz odnalezione w Qumran kopie dokumentu potwierdziły, że siedziba sekty znajdowała się w Qumran. Jest to jedno z najważniejszych pism, które pozostały po gminie esseńczyków. Odkrycie kilku fragmentów Dokumentu Damasceńskiego wśród rękopisów z Qumran sprawiło, że większość badaczy uznaje, iż pochodzi on z II lub I wieku p.n.e.[1] Zobacz też 4Q271 Przypisy ↑ Skocz do: a b Zofia Borzymińska: Damasceński Dokument. jhi.pl. [dostęp 2015-12-07]. Bibliografia Joachim Gnilka: Pierwsi chrześcijanie. Źródła i początki Kościoła.. Kraków: Wydawnictwo M, 2004, s. 124–167. ISBN 83-7221-941-9. Tomasz Włodek Zwoje z Qumran: Dokument Damasceński. "W DRODZE" Nr 1(305)/1999, Nr 2(306)/1999, Nr 3(307)/1999. [dostęp 2012-05-05]. Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dokument_Damasceński&oldid=44267097”

4Q246 – rękopis napisany w języku aramejskim znalezion....htm

4Q246 – rękopis napisany w języku aramejskim znaleziony w grocie 4 w Qumran należący do zwojów znad Morza Martwego. Tekst rękopisu wyróżnia się wczesną wzmianką o Synu Bożym. Opis Rękopis stanowi jedna karta z krótkim tekstem. Kolumna pierwsza po prawej stronie jest uszkodzona i wymaga rekonstrukcji oraz interpretacji. Kolumna druga po lewej stronie zawiera tekst: „On będzie nazwany Synem Boga, a oni nazwą go Synem Najwyższego, jako spadająca gwiazda.” Choć tekst ten może nawiązywać do Syna Człowieczego z Księgi Daniela 7:13,14 widoczne jest podobieństwo do Ewangelii Łukasza 1:32-33,35. „[...] jest wielki na ziemi. [Dzięki królowi wszyscy (ludzie)] otrzymają [pokój], a wszystko będzie służyć [Jemu. Zostanie on nazwany Synem] [W]ielkiego [Boga], a Jego imię sprawia, że On będzie nazwany Synem Boga, a oni nazwą go Synem Najwyższego, jako spadająca gwiazda.” W tekście tym jest kilka niejasnych sformułowań co powoduje, że właściwa interpretacja tego rękopisu może być inna. Nie wiadomo, kto wypowiada te słowa, ani do kogo, nie jest też znany szerszy kontekst tej wypowiedzi. Jednak zarówno w Ewangelii Łukasza jak i w tym zwoju jest mowa o kimś kto będzie „wielki”, że będzie on „nazwany” „Synem Najwyższego” i o „Synu Bożym”. Fragment 4Q246 nie jest cytatem z Ewangelii Łukasza gdyż została ona napisana w języku greckim a rękopis używa języka aramejskiego. Materiał ten jest zbyt krótki by stwierdzić czy ewangelista Łukasz właśnie na jego podstawie opracował później swoją relację narodzin Jezusa. Zobacz też Lista rękopisów z Qumran Bibliografia 4Q246: 4QAramaic Apocalypse (ang.). 27 lutego 2008 przez Jina Yanga Kima. [dostęp 2012-05-05]. Tomasz Włodek Zwoje z Qumran: Zwoje z Qumran a Nowy Testament. "W DRODZE" Nr 1(305)/1999, Nr 2(306)/1999, Nr 3(307)/1999. [dostęp 2012-05-05]. Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=4Q246&oldid=37070134”

4q246-manuscript. Fragment Rękopisu 4Q246.jpg

Odnaleziony Rękopis Q4246 wyróżnia się najwcześniejszą w ...

Odnaleziony Rękopis Q4246 wyróżnia się najwcześniejszą wzmianką o Synu Bożym. Domena publiczna.

7Q19 – ślad fragmentu rękopisu napisanego w języku gr....htm

7Q19 – ślad fragmentu rękopisu napisanego w języku greckim i zachowanego jedynie w formie odbicia na gruncie odnaleziony w Qumran w grocie 7. Odbicie to pochodzi ze zwoju, który sam się nie zachował. Tekst rękopisu, z którego pochodzi odbity fragment, nie został zidentyfikowany. Jest to jedyne takie znalezisko archeologiczne w Qumran. Ślad ten jest datowany I wiek p.n.e. lub I wiek n.e. Odbicie zostało opublikowane i opisane w 1962 roku przez Maurice Bailleta, Józefa Milika oraz Rolanda de Vaux w publikacji Discoveries in the Judaean Desert: Volume III. Les 'Petites Grottes' de Qumran (Plates). Jest ono przechowywane w Muzeum Rockefellera w Jerozolinie (Gr. 789 [7Q19]). Zobacz też Lista rękopisów z Qumran Bibliografia Baillet, Les petites grottes de Qumrân (Discoveries in the Judaean desert 3) p. 145-146 no. IV 19 (ang.). W: Trismegistos [on-line]. [dostęp 2012-12-28]. Linki zewnętrzne Discoveries in the Judaean Desert: Volume III. Les 'Petites Grottes' de Qumran (Plates) (ang.). W: books.google [on-line]. [dostęp 2012-12-28]. Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=7Q19&oldid=37070356”

Lista rękopisów z Qumran – zawiera spis manuskryptów ....htm

Lista rękopisów z Qumran zawiera spis manuskryptów odkrytych we wszystkich jedenastu grotach w Qumran nazywanych rękopisami z Qumran. Teksty zostały napisane w języku hebrajskim, aramejskim i greckim (zwoje w języku aramejskim oznaczono „ar”, a greckim „gr”). Sposród około 900 manuskryptów 233 to rękopisy biblijne. Większość rękopisów została napisana na pergaminie, te zapisane na papirusie pierwotnie oznaczano w skrócie symbolem: „pap”. Prawie wszystkie rękopisy są przechowywane w muzeach w Jerozolimie. Spis treści 1 Grota 1 2 Grota 2 3 Grota 3 4 Grota 4 5 Grota 5 6 Grota 6 7 Grota 7 8 Grota 8 9 Grota 9 10 Grota 10 11 Grota 11 12 Bibliografia... Bibliografia Biblioteca Pleyades: Inventory of Manuscripts from Qumran (ang.). bibliotecapleyades.net. [dostęp 2013-07-15]. Список Кумранских и иных рукописей Израиля (ros.). liveinternet.ru. [dostęp 2013-07-15]. Martinez: The Biblical Collection at the Qumran Library (ang.). veracityomadden.com. [dostęp 2013-07-15]. Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lista_rękopisów_z_Qumran&oldid=40775561” (Fragment)

Rękopisy z Qumran – biór dokumentów spisanych po hebra....htm

Rękopisy z Qumran (niektóre inne stosowane nazwy: zwoje znad Morza Martwego, rękopisy znad Morza Martwego i manuskrypty znad Morza Martwego) – zbiór dokumentów spisanych po hebrajsku, aramejsku i grecku, znalezionych w latach 1947–1956 w 11 grotach niedaleko ruin Qumran na Zachodnim Brzegu. W szerszym znaczeniu termin „Zwoje znad Morza Martwego” oznacza również manuskrypty znalezione w Wadi Murabba'at, Masadzie i Nachal Chewer. Spis treści 1 Pochodzenie 2 Historia odkrycia 2.1 Grota 1 2.2 Kolejne groty 3 Zespół badaczy 4 Qumrańskie groty 4.1 Grota 1 4.2 Grota 2 4.3 Grota 3 4.4 Grota 4 4.5 Grota 5 4.6 Grota 6 4.7 Grota 7 4.8 Grota 8 4.9 Grota 9 4.10 Grota 10 4.11 Grota 11 5 Podział tekstów 6 Tłumaczenia na język polski 7 Uwagi 8 Zobacz też 9 Przypisy 10 Bibliografia 11 Linki zewnętrzne Pochodzenie Przeprowadzone badania archeologiczne i metodą radiowęglową 14C pozwalają datować rękopisy na okres od II wieku p.n.e. do I wieku n.e. Dzięki badaniom paleograficznym zwojów wiadomo, że najstarsze z nich powstawały nawet od połowy III wieku p.n.e. (4QJer, 4QEx i 4QSam), na długo przed zasiedleniem Qumran. Teksty te należały najprawdopodobniej do esseńczyków (lub jakiegoś ich odłamu), którzy zamieszkiwali Qumran pomiędzy 125 rokiem p.n.e. a 68 rokiem n.e. W 11 grotach znaleziono około 900 rękopisów w tym 233 manuskrypty biblijne. Datuje się je na okres od III wieku p.n.e. po I wiek n.e. Około 60% rękopisów biblijnych zawiera tekst zgodny z tekstem masoreckim, około 5% manuskryptów zgadza się z tekstem Septuaginty, 5% potwierdza Pentateuch samarytański, a 20% przekazuje tekst charakterystyczny wyłącznie dla wspólnoty z Qumran. Pozostałe 10% manuskryptów biblijnych z Qumran nie daje się przyporządkować do żadnego wariantu świadków tekstu biblijnego[1]... Zobacz też Lista rękopisów z Qumran Przypisy Skocz do góry ↑ Kilka słów o krytyce tekstu i Zwojach znad Morza Martwego.. biblista.pl. [dostęp 2013-03-27]. Skocz do góry ↑ Zwoje pisma znad Morza Martwego ↑ Skocz do: a b c Associazione Biblica Internazionale: Identification of the 7Q5 fragment with Jeremiah 16:3,4 (ang.). lavia.org. [dostęp 2013-12-06]. Skocz do góry ↑ A. Tronina: Biblia w Qumran. Wprowadzenie w lekturę biblijnych rękopisów znad Morza Martwego. Kraków: The Enigma Press, s. 148, seria: Bilioteka Zwojów. Tło Nowego Testamentu 8. ISBN 83-86110-46-5. Skocz do góry ↑ Kraków 2000, (wyd. 2) The Enigma Press Bibliografia Tomasz Włodek Zwoje z Qumran: Dokument Damasceński. "W DRODZE" Nr 1(305)/1999, Nr 2(306)/1999, Nr 3(307)/1999. [dostęp 2012-05-05]. Tajemnica i znaczenie zwojów znad Morza Martwego. Hershel Shanks: Tajemnica i znaczenie zwojów znad Morza Martwego. [dostęp 2012-05-05]. Alfred J. Palla: Zwoje z Qumran - odkrycie stulecia. 12 grudnia 2004. [dostęp 2012-05-06]. DSS- Zwoje znad Morza Martwego. [dostęp 2012-05-13]. Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rękopisy_z_Qumran&oldid=44411676” (Fragment)

1QIsaa(znany również jako Wielki Zwój Izajasza) – jed....htm

1QIsaa (znany również jako Wielki Zwój Izajasza) – jeden z siedmiu zwojów znad Morza Martwego odkrytych w Qumran w 1947 roku[a]. Jest to rękopis spisany na pergaminie pochodzący z około 125 roku p.n.e. co sprawia, że jest to również jeden z najstarszych rękopisów z Qumran[b]. Spis treści 1 Opis 2 Historia zwoju 3 Zobacz też 4 Uwagi 5 Przypisy 6 Bibliografia Opis 1QIsaa jest największym i zarazem jednym z najlepiej zachowanych zwojów spośród wszystkich rękopisów biblijnych. Jest również jedynym prawie kompletnym zwojem z Qumran. Zwój ten składa się z 17 arkuszy pergaminu co daje łączną długość 734 cm przy szerokości sięgającej do 28 cm. Zawiera wszystkie 66 rozdziałów biblijnej Księgi Izajasza spisanych w 54 kolumnach po 31 linijek na kolumnę i do około 50 liter na linijkę. Zwój ten jest o tysiąc lat starszy niż najstarsze rękopisy Biblii hebrajskiej znane przed odkryciem w Qumran. Wersja tekstu generalnie jest zgodna z tekstem masoreckim oraz uważanym za wzorcowy tekstem Kodeksu z Aleppo. Zawiera jednak wiele wariantów tekstowych, przykładów alternatywnej pisowni, błędów kopisty oraz poprawek. Różnice te nie mają znaczenia dla przekazu tekstu gdyż dotyczą zmian w pisowni i wymowie jakie zachodziły na przestrzeni wieków. W odróżnieniu od większości biblijnych rękopisów z Qumran wykazuje wyjątkowo pełny zakres ortografii ukazując obowiązujący tekst hebrajski w okresie Drugiej Świątyni... Przypisy Skocz do góry ↑ Chapter 7 – Understanding The Dead Sea Scrolls (ang.). W: Sovereign Word [on-line]. [dostęp 2015-07-29]. Skocz do góry ↑ The Great Isaiah Scroll MS A (1QIsa) (ang.). W: the Israel Museum [on-line]. [dostęp 2012-04-25]. Bibliografia Ikona portalu Portal: Biblia Bernard P. Grenfell i Artur S. Hunt: Wielki Zwój Izajasza (ang.). W: The Digital Dead Sea Scrolls [on-line]. [dostęp 2012-04-25]. 1QIsaa The Great Isaiah Scroll (ang.). W: Maxwell Institute [on-line]. [dostęp 2012-04-25]. Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=1QIsaa&oldid=44352616” (Fragment)

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin